โดยนายนิอับดุลรากิ๊บ บินนิฮัสซัน
วันนี้ขอเสนอบทกวีของนายฮัสซัน บูงาสายู ซึ่งเป็นบทกวี ชื่อว่า “รำพึงรำพัน”ในขณะที่ตัวเองตัวถูกคุมขังในข้อหากบถ
ที่คุกบางเขนกรุงเทพฯ ในขณะที่นายฮัสซัน บูงาสายู เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยรามคำแหง และสุดท้ายทางศาลได้ลงมติให้เจ้าตัวพ้นผิดจากข้อกล่าวหา
และเจ้าตัวกลายเป็นผู้บริสุทธิ์ ในขณะที่อยู่ในเรือนจำ เจ้าตัวได้เขียนบทกวีชื่อว่า
รำพึงรำพัน เป็นบทกวีกล่าวถึงความผูกพันของแม่กับตัวเอง
รำพึงรำพัน
เกือบแรมปีที่แม่ไม่ได้มาเยี่ยม
ฉันคิดถึงแม่อย่างลุ่มลึก
ฉันอยากเห็นหน้าแม่อีกครั้ง
ฐานะสังขารและวัยอันชรา
ผู้หญิงเล็กเล็กอย่างแม่นั้น
คงลำบากมากที่จะมาหาฉัน
จุดที่แม่ยืนอยู่นั้นกับอาณาเขตของฉันในเวลานี้
มันห่างไกลกันเหลือเกิน
แม่.....เมื่อโชคร้ายกระหน่ำซ้ำเติม
ที่เกิดพิษไข้นอนซมซาน
ทุกส่วนของร่างกายซาบซ่านด้วยความเจ็บปวด
ความเจ็บปวดของฉันนั้น
ย่อมเป็นความเจ็บปวดของแม่ด้วย
บางครั้งที่ฉันนอนหลับ
ฉันพล่ามเพ้อละเมอร้องเรียกแม่
ฉันอยากร้องไห้เหลือเกิน
บางทีน้ำตาที่เปียกชื้น
อาจจะทำให้ฉันชุ่มชื้นหัวใจได้บ้าง
แต่จะยังประโยชน์อันใดเล่า
?
ในเมื่อน้ำตาของฉันคงไร้ค่า
Tiada ulasan:
Catat Ulasan