อักขระต่างๆในภูมิภาคมลายู (นูซันตารา)

โดย นิอับดุลรากิ๊บ  บินนิฮัสซัน
        อักขระ คือ สัญลักษณ์ หรือ เครื่องหมาย สำหรับใช้แทนหน่วยเสียง ในภาษาหนึ่งๆ โดยเรียกรวมทั้งชุดหรือทั้งระบบ โดยทั่วไป อักษรแต่ละตัว มักจะใช้แทนหน่วยเสียงหนึ่งๆ ซึ่งอาจเป็นเสียงสระ พยัญชนะ หรือหน่วยเสียงปลีกย่อยอื่นๆ เช่น อักษรโรมัน อักษรไทย อักษรมอญ โดยทั่วไปเรียกกันว่า "ตัวหนังสือ" อย่างไรก็ตาม สัญลักษณ์แทนเสียงในบางภาษาอาจใช้แทนเสียงของพยางค์ หรือคำ ก็ได้ เช่น อักษรจีน หรือตัวหนังสือจีน (นักวิชาการบางสำนักไม่ถือว่าตัวหนังสือจีน เป็น "อักษร" ตามนิยามของคำว่า alphabet ในภาษาอังกฤษ แต่เรียกว่า ideogram คือสัญลักษณ์แทนคำ หรือหน่วยคำ)

แบบแผนว่าด้วยตัวหนังสือนั้น ในตำราภาษาไทย เรียกว่า อักขรวิธี ซึ่งว่าด้วยการเขียน การอ่าน การประสมอักษร และการใช้อักษรอย่างถูกต้อง   อักษรที่ใช้ในภาษาต่างๆ อาจใช้สำหรับภาษาหนึ่งๆ หรือใช้กับหลายๆ ภาษาก็ได้ ด้วยเหตุนี้ จึงมักจะมีความเข้าใจสับสน ระหว่าง คำว่า อักษร และภาษา อยู่เสมอ ตัวอย่างเช่น อักษรโรมัน ใช้เขียนภาษาต่างๆ หลายภาษาในยุโรป โดยมีการดัดแปลงเล็กๆ น้อยๆ เพื่อให้สามารถแทนเสียงในภาษาของตนได้ เช่น ภาษาอังกฤษ ภาษาฝรั่งเศส ภาษาสเปน เป็นต้น รวมทั้งภาษาในภูมิภาคอื่นๆ เช่น ภาษามลายู ภาษาจีน และภาษาเวียดนาม (ดัดแปลงตัวอักษร) เป็นต้น

                                      อักขระเรนจง เกาะสุมาตรา

                                      อักขระบัยบายิน ประเทศฟิลิปปินส์

                                       อักขระชวา  เกาะชวา อินโดเนเซีย

                            หนังสือเขียนด้วยอักขระชวา  เกาะชวา อินโดเนเซีย

                                อักขระลยตาร์ เกาะสุลาเวซี อินโดเนเซีย

                                                    อักขระมากัสซาร์ เกาะสุลาเวซี อินโดเนเซีย

                                     หนังสือเขียนด้วยอักขระบูกิส เกาะสุลาเวซี อินโดเนเซีย

อักขระจามตะวันตก (ประเทศกัมพูชา)

                                 อักขระจามตะวันออก (ประเทศเวียดนาม)

ในภูมิภาคมลายู หรือนูซันตารา มีอักขระอยู่จำนวนมาก  ที่ใช้ในการเขียน  ในปัจจุบันยังคงมีบางส่วนที่ใช้อักขระดังกล่าวในการเขียนภาษาของตนเอง

อักขระกาวี

        รู้จักในชื่อ อักขระชวาโบราณ เป็นอักขระแรกๆที่ใช้ในการเขียนในภูมิภาคมลายู เกิดขึ้นในศตวรรษที่ 8 ใช้เขียนในภาษากาวี เป็นภาษาที่ชาวชวาพูดกันในสมัยนั้น

        อักขระกาวี เดิมมาจากอักขระวังกี (Vangki/Wenggi) เป็นอักขระของคนปัลลาวา จากเมือง Coromandel อินเดีย   อักขระนี้สูญหายไปในปี ค.ศ.1400

คนมลายูในอดีตจะใช้อักขระกาวี  ปัลลาวา และเรนจงในการเขียนบนเปลือกไม้ ใบลาน  โลหะ และศิลาจารึก

อักขระปัลลาวา มีแหล่งกำเนิดมาจากอินเดียตอนใต้ 

เป็นอักขระที่มีความสำคัญต่อประวัติศาสตร์ภูมิภาคมลายู  เพราะเป็นต้นกำเนิดของบรรดาอักขระต่างๆในภูมิภาคมลายู

อักขระในภูมิภาคมลายู

อักขระปัลลาวา

              -ปัลลาวายุคต้น

              -ปัลลาวายุคปลาย

              -อักขระซุนดาโบราณ    

              -อักขระซุนดาสมัยใหม่      

อักขระกาวี

           -อักขระกาวียุคต้น

           - อักขระกาวียุคปลาย

           - อักขระชวา     อักขระบาหลี  

อักขระสุมาตรา   อักขระสุลาเวซี   อักขระฟิลิปปินส์

           -อักขระบาตัก,  อักขระบูกิส, อักขระกาฆางา, อักขระบัยบัยยิน