nikrakib.blogspot.my: แบกเป้ลุยกลุ่มประเทศอินโดจีน ตอน 2 สัมผัสประเทศลาว

โดย นิอับดุลรากิ๊บ บินนิฮัสซัน

แบกเป้ลุยกลุ่มประเทศอินโดจีน

ที่จังหวัดหนองคาย หลังจากกินข้าวที่ร้านมาเรียม นราธิวาส เสร็จเรียบร้อยแล้ว คณะของเราก็ขึ้นรถสกายแลป ที่เรานัดมารับเราไปยังสถานีขนส่งหนองคายเมื่อใกล้เวลารถสายหนองคาย-เวียงจันทน์จะออก เมื่อถึงสถานีรถขนส่งหนองคาย เราก็ลงจากรถสกายแลปไปยกกองกระเป๋าที่เราตั้งทิ้งไว้ที่สถานีรถขนส่งหนองคาย เพื่อเอาไปเก็บไว้ขึ้นรถขนส่งที่จะพาคณะเราไปยังนครหลวงเวียงจันทน์ ผู้เขียนใช้คำว่านครหลวงเวียงจันทน์ ด้วยเห็นที่รถขนส่งสายหนองคาย-เวียงจันทน์คันหนึ่งเขียนว่า “นครหลวงเวียงจันทน์-หนองคาย” ผู้เขียนสันนิฐานหรือเดาเอาเองว่า ในประเทศลาวนั้น คำว่าเมืองหลวงหรือเมืองกรุงนั้น ในประเทศลาวใช้คำว่า นครหลวง

ข้างรถเขียนว่า "นครหลวงเวียงจันทน์"

รถโดยสารระหว่างประเทศไทย-ลาว

รอรถที่สถานีขนส่งหนองคาย

บันทึกระหว่างการเดินทาง

กระเป๋า สัมภาระที่ทิ้งไว้ในบริเวณสถานีขนส่งหนองคาย

พนักงานบนรถลาว ตอนแรกนึกว่าข้าราชการลาวมาเที่ยวหนองคาย

จากการที่รถสายหนองคาย-เวียงจันทน์มีทั้งที่เป็นรถขนส่งของไทยและประเทศลาว ปรากฏว่ารถคันที่คณะเราขึ้นนั้นเป็นรถของประเทศลาว ทำให้คณะเราดีใจมาก ที่ได้ขึ้นรถของประเทศลาว เพราะว่าการจะไปประเทศลาวทั้งที ก็น่าจะได้ขึ้นรถของประเทศลาว เมื่อขึ้นไปบนรถรู้สึกว่าสภาพของรถขนส่งลาวจะด้อยกว่าสภาพของรถขนส่งของไทย แต่สิ่งที่ตื่นเต้นเป็นอันมากของคณะนักศึกษามลายูศึกษาคือเป็นครั้งแรกที่ได้ขึ้นรถที่มีพ่วงมาลัยอยู่ทางซ้ายของคัน และรถจะวิ่งไปทางขวาของถนน

บนรถสายหนองคาย-นครหลวงเวียงจันทน์

เอกสารผ่านแดนประเทศลาว

เมื่อรถออกจากตัวจังหวัดได้ไม่นาน ก็ถึงด่านตรวจคนเข้าเมืองชายแดนประเทศไทย-ลาวขอ คณะนักศึกษาก็ลงจากรถเพื่อกรอกเอกสารผ่านแดน พร้อมเข้าคิวประทับตราหนังสือเดินทาง ในขั้นตอนนี้ผู้เขียนเชื่อว่าคณะนักศึกษาไม่ได้ตื่นเต้นสักเท่าไร เพราะส่วนหนึ่งของคณะนักศึกษามลายูศึกษากลุ่มนี้เคยผ่านมาแล้วทั้งมาเลเซีย สิงคโปร์ บรูไน อินโดเนเซีย แต่สิ่งที่ตื่นเต้นคือคณะนักศึกษามลายูศึกษารุ่นนี้ถือเป็นรุ่นแรกที่ได้เดินทางลุยกลุ่มประเทศอินโดจีน ซึ่งประกอบด้วยประเทศลาว เวียดนามและกัมพูชา

หลังจากที่เสร็จจากการประทับตราหนังสือเดินทางที่ด่านตรวจคนเข้าเมืองของไทยที่บริเวณฝั่งไทยแล้ว คณะนักศึกษามลายูศึกษาก็ขึ้นรถขนส่งต่อเพื่อเดินทางไปยังด่านตรวจคนเข้าเมืองฝั่งลาว โดยใช้สะพานมิตรไทย-ลาว เป็นเส้นทางเชื่อมระหว่างทั้งสองประเทศ การเดินทางระหว่างหนองคาย-เวียงจันทน์มีระยะทางเพียง 27 กิโลเมตร แต่ต้องใช้เวลาประมาณ 2 ชั่วโมง เพราะเสียเวลากับการกรอกเอกสารและการประทับตราหนังสือเดินทางที่ด่านตรวจคนเข้าเมืองทั้งฝั่งไทยและฝั่งลาว

การเดินทางของคณะนักศึกษาครั้งนี้ก็ยังคงเหมือนเดิมนั้นคือนอกจากการวางแผนเก็บข้อมูลต่างๆจากอินเตอร์เน็ตแล้ว ยังต้องอาศัยผู้รู้ที่เคยผ่านการเดินทางในครั้งนี้ด้วย ซึ่งบุคคลที่ต้องกล่าวถึงนั้นคือ อาจารย์วาสน์ มุขยานุวงศ์ บัณทิตจากจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ที่ได้ชี้แนะตลอดการเดินทางในครั้งนี้

อาจารญวาสน์ มุขยานุวงศ์

ป้ายบอกระยะทาง

กรอกเอกสารผ่านแดนฝั่งไทย

บริเวณด่านตรวจคนเข้าเมืองฝั่งไทย

บนรถขณะอยู่บนสะพานมิตรภาพไทย-ลาว

จากข้อมูลที่ได้รับเกี่ยวกับสะพานเชื่อมระหว่างประเทศไทยกับประเทศลาวคือ สะพานมิตรภาพไทย-ลาว เป็นสะพานข้ามแม่น้ำโขงจากอำเภอเมืองหนองคายไปเมืองท่าเดื่อ ของประเทศสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว ซึ่งอยู่ห่างจากตัวเมือง เวียงจันทน์ ประมาณ 20 กิโลเมตร สะพานแห่งนี้ชาวอีสานและชาวลาวเรียกว่า“ขัวมิดตะพาบ”(ขัวหมายถึงสะพาน) สะพานแห่งนี้กว้างประมาณ 15 เมตร ยาวประมาณ 1,200 เมตร สร้างเชื่อม ระหว่าง บ้านจอมมณี ตำบลมีชัย อำเภอเมืองหนองคาย ไปยังบริเวณท่านาแล้ง แขวงนครเวียงจันทน์

แผนที่ระหว่างฝั่งไทยกับฝั่งลาว

บนสะพานมิตรภาพไทย-ลาว

แผนที่ตั้งจังหวัดหนองคายกับนครหลวงเวียงจันทน์

แผนที่นครหลวงเวียงจันทน์

นครหลวงเวียงจันทน์ตั้งอยู่ริมแม่น้ำโขง

เมื่อเดินทางมาถึงด่านตรวจคนเข้าเมืองฝั่งลาว คณะนักศึกษามลายูศึกษาก็ลงจากรถขนส่งเพื่อกรอกเอกสารและประทับตราหนังสือเดินทาง และคณะเราก็เริ่มแปลกใจเมื่อได้รับการแนะนำให้ไปซื้อค่าธรรมเนียมเยียบเมืองที่ช่องหนึ่งของอาคารตรวจคนเข้าเมืองของฝั่งลาว แม้ว่าเราจะได้รับข้อมูลถึงเรื่องค่าธรรมเนียมเยียบเมือง แต่ไม่เคยนึกว่าในหมู่ผู้เดินทางจากกลุ่มประเทศอาเซียนด้วยกันยังมีการเก็บค่าธรรมเนียมเยียบเมืองอีก

บริเวณตรวจคนเข้าเมืองฝั่งลาว

นักศึกษามลายูศึกษากำลังยื่นหนังสือเดินทางเพื่อประทับตรา

ใบเสร็จค่าธรรมเนียมเยียบแผ่นดินประเทศลาว

เมืองชายแดนฝั่งลาว

เมื่อเสร็จจากการประทับตราหนังสือเดินทางแล้ว คณะนักศึกษามลายูศึกษาก็ขึ้นรถขนส่งต่อไปยังนครหลวงเวียงจันทน์ ตลอดทางคณะนักศึกษาเราก็สังเกตดูสภาพบ้านเมืองของประเทศลาว จะเห็นว่าสภาพบ้านเมืองของประเทศลาวก็ไม่ได้เป็นเหมือนอย่างที่เราคิด ยังมีส่วนที่ดีๆอีกมาก ขณะที่รถกำลังวิ่งอยู่ในตัวเมืองเวียงจันทน์ ก็เริ่มทบทวนข้อมูลต่างๆที่ได้มาจากอินเตอร์เน็ตและคำแนะนำของอาจารย์วาสน์ มุขยานุวงศ์

เมื่อตอนบ่ายๆรถขนส่งที่เราขึ้นก็มาถึงสถานีรถขนส่งในตัวเมืองเวียงจันทน์ คนขับรถรับจ้างหรือรถสกายแลปก็เริ่มวิ่งเข้ามาซักถามแหล่งที่จะไป สิ่งแรกที่คณะเราทำคือให้ทุกคนรวมกลุ่มนั่งรอที่เก้าอี้ที่สถานีรถขนส่งเวียงจันทน์ โดยผู้เขียนกับนักศึกษาอีกสองคน เดินทางออกนอกบริเวณสถานี เพื่อสอบถามโรงแรมที่จะพักและบริเวณที่ตั้งใกล้เคียง

บริเวณสถานีขนส่งนครหลวงเวียงจันทน์

บริเวณสถานีรถขนส่งนครหลวงเวียงจันทน์

สิ่งแรกที่เราถามคือ ถนนธาตุดำอยู่ไกลไหม เพราะเราได้รับคำแนะนำจากอาจารย์วาสน์ มุขยานุวงศ์ ว่าบริเวณถนนธาตุดำ จะมีโรงแรมจำนวนหนึ่งและราคาก็ไม่แพงสักเท่าไร เราดีใจมากเมื่อได้รับคำตอบจากคนที่นั่นว่าอยู่ไม่ไกลจากสถานีรถขนส่ง และสามารถเดินเท้าไปยังที่นั่น หลังจากนั้นผู้เขียนกับนักศึกษาอีกสองคนจึงกลับมายังคณะนักศึกษาที่รวมกลุ่มอยู่ที่สถานีรถขนส่งเวียงจันทน์ และบอกให้ทุกคนออกเดินทางไปยังถนนธาตุดำ การเดินทางของคณะนักศึกษามลายูศึกษาผ่านสถานที่ต่างๆ ทั้งบริเวณตลาดเช้า และมองเห็นประตูชัย เมื่อเดินทางเข้าสู่ถนนธาตุดำ ก็เริ่มใช้สายตามองซ้าย มองขวาตรวจดูว่าจะมีโรงแรมสักแห่งเป็นที่พักไหม

แบก หิ้วสัมภาระผ่านตลาดเช้า

แอ๊คชั่น เก็บภาพที่ระลึก

รอไฟเขียว ไฟแดง กลางนครหลวงเวียงจันทน์

ถนนธาตุดำ

สายตาเห็นโรงแรมหนึ่งจึงเข้าไปสอบถามคนที่เพิ่งออกจากโรงแรม เราถามเป็นภาษาไทย เขาตอบเป็นภาษาลาว แบบเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง ก็นึกว่าเป็นชาวต่างประเทศมาพักที่โรงแรมแห่งนั้น เมื่อเข้าไปในโรงแรม ปรากฏว่าผู้ดูแลโรงแรมไม่เข้าใจภาษาไทยที่เราสื่อสาร จนต่อมาต้องมีผู้หญิงอีกคนสามารถสื่อสารภาษาลาวกับเราได้ จึงรู้ว่าโรงแรมแห่งนี้เป็นของชาวม้งลาว เมื่อคณะนักศึกษาเข้าที่พักโรงแรมเรียบร้อยแล้ว ผู้เขียนกับนักศึกษาอีกสองคน จึงออกจาก
โรงแรมเพื่อไปซื้อตั๋วรถขนส่ง ที่จะเดินทางต่อไปยังเมืองกรุงฮานอย ประเทศเวียดนาม

โรงแรมที่พักในนครหลวงเวียงจันทน์

ชาวม้งผู้นำพาคณะนักศึกษามลายูศึกษาตลอดที่อยู่ที่นครหลวงเวียงจันทน์

ด้วยประสบการณ์ที่ผ่านมา ทั้งจากการเดินทางไปยังมาเลเซีย อินโดเนเซีย บรูไนนั้น เมื่อมีผู้ร่วมเดินทางจำนวนมาก สิ่งที่จะเป็นปัญหาคือจำนวนที่นั่งที่ว่างในรถคันที่จะไป หลายๆครั้งที่จำนวนที่นั่งในรถไม่พอกับจำนวนผู้ร่วมเดินทาง แม้แต่เมื่อครั้งจะเดินทางจากหนองคายไปยังเวียงจันทน์ก็เช่นกัน เราต้องรอรถคันต่อไป เมื่อรถที่เราทันกับกำหนดเวลาเดินทางนั้นมีจำนวนไม่พอกับจำนวนคณะนักศึกษา

เราจึงขึ้นรถสกายแลปที่หน้าโรงแรมให้ไปส่งที่สถานีขนส่งสายใต้ของนครหลวงเวียงจันทน์ เพื่อซื้อตั๋วรถขนส่งไปยังเมืองฮานอย ประเทศเวียดนาม ต่อมารถสกายแลปคันนี้ก็กลายเป็นรถประจำทางตลอดการเดินทางของคณะนักศึกษามลายูศึกษาขณะที่อยู่ในนครหลวงเวียงจันทน์ รถสกายแลปในนครหลวงเวียงจันทน์จะมีขนาดใหญ่กว่ารถสกายแลปในจังหวัดหนองคาย พูดคุยกับคนขับรถสกายแลป ปรากฏว่าเขาเป็นชาวม้งอีกคน

ดังนั้นผู้เขียนจึงเห็นว่าในนครหลวงเวียงจันทน์นั้น ชาวม้งนั้นมีบทบาทไม่น้อย แม้แต่การได้เป็นเจ้าของโรงแรมที่คณะเราพักในนครหลวงเวียงจันทน์ ก็ถือว่าไม่ธรรมดา ในขณะที่ชาวม้งในประเทศไทย เราอาจเราพวกเขาเป็นแค่ชนชาวเขา ไม่แน่ใจว่าจะผิดไหม ถ้าจะกล่าวว่าชาวม้งในเวียงจันทน์น่าจะมีฐานะ มีบทบาทมากกว่าชาวม้งในประเทศไทย

เมื่อเราเดินทางถึงสถานีขนส่งสายใต้ของนครหลวงเวียงจันทน์ ซึ่งปรากฏว่าตัวสถานีอยู่ไกลออกไปจากที่เราพักมาก เมื่อคณะเราได้ซื้อตั๋วรถเพื่อเดินทางต่อในวันพรุ่งนี้ไปยังเมืองฮานอย ทำให้สบายใจขึ้น มีหลักประกันว่าคณะเราจะไม่มีปัญหาในการเดินทาง ตอนขากลับจากการซื้อตั๋ว ก็ได้แวะเยี่ยมประตูชัยในตอนค่ำๆ

เก็บภาพที่ระลึก ตอนซื้อตั๋วรถจะไปกรุงฮานอย

บรรยากาศภายในอาคารสถานีรถขนส่งสายใต้

ช่องจำหน่ายตั๋วรถ

ร้านกาแฟภายในสถานีขนส่ง

ป้ายขายตั๋วรถนอนไปฮานอย วินห์ เว้ ดานัง

ผู้ขายตั๋วรถนอน

ระหว่างทางที่จะกลับโรงแรม ทางผู้ขับรถสกายแลปใจดี ก็จอดให้คณะเราถ่ายรูปในยามกลางคืน นับว่าเป็นภาพที่สวยมาก ในช่วงกลางคืนก็ยังคงมีนักท่องเที่ยวไปถ่ายรูป และนั่งพักผ่อน

ประตูชัยในยามกลางคืน

และเมื่อกลับถึงโรงแรมที่พัก ก็ได้เรียกคณะนักศึกษาทั้งหมดเดินทางกลับรถสกายแลปต่อไปยังตลาดกลางคืนของนครหลวงเวียงจันทน์ ได้ดูวิถีชีวิตการค้าขาย สภาพบ้านเมืองของคนลาว

ในขณะที่เดินทางไปยังตลาดกลางคืนนั้น ปรากฏว่าเห็นป้ายร้านอาหารฮาลาลร้านหนึ่ง ซึ่งเราได้เก็บข้อมูลเกี่ยวกับร้านอาหารฮาลาลของชาวมุสลิมมาแล้ว แต่เราไม่ได้ลงไปร้านอาหารดังกล่าว เพราะคณะเราได้กินบะหมี่สำเร็จรูป ขนมปังที่เป็นสะเบียงอาหารซึ่งซื้อมาตั้งแต่อยู่ปัตตานีแล้ว

ตลาดกลางคืนนครหลวงเวียงจันทน์

นักวาดรูปในตลาดกลางคืนเวียงจันทน์

เก็บภาพที่ระลึกในตลาดกลางคืนเวียงจันทน์

เก็บภาพว่าครั้งหนึ่งเคยไปตลาดกลางคืนเวียงจันทน์

หมวกที่ทำจากกระป๋องเครื่องดืมที่ใช้แล้ว

ศิลปินในตลาดกลางคืนเวียงจันทน์

มีขายหนังสือทั่วไป และประวัติผู้นำลาว

รถสกายแลปขณะที่อยู่ในนครหลวงเวียงจันทน์

ในวันรุ่งขึ้น วันที่ 26 พฤษภาคม 2013 ในช่วงเช้าได้เดินทางไปยังประตูชัย กลางทางแวะแลกเปลี่ยนเงินตรา และไปยังตลาดเช้า คณะเราได้เข้าไปยังห้างบริเวณตลาดเช้า ซึ่งมีร้านอาหารมุสลิมอยู่ในห้างดังกล่าว แต่คณะเราไม่คุ้นเคยกับบรรยากาศของร้านดังกล่าว ทำให้คณะเราไม่สามารถกินอาหารในร้านดังกล่าวได้ จึงกลับมากินขนมปังที่ซื้อจากห้างบิ๊กซี ที่จังหวัดปัตตานี แม้จะหมดอายุแล้ว 2 วันแต่สภาพยังสามารถกินได้ หลังจากนั้นคณะนักศึกษามลายูศึกษาก็ได้เดินทางไปชมประตูชัยอีกครั้ง ด้วยเป็นเวลากลางวัน ดังนั้นคณะเราจึงขึ้นไปยังชั้นบนของประตูชัย และต้องแปลกใจ เพราะข้างบนกลายเป็นืที่ขายสินค้า ของที่ระลึกให้แก่นักท่องเที่ยว เมื่อไปเวลาก็เดินทางกลับยังที่พัก

หน้าห้อวสมุดประจำนครหลวงเวียงจันทน์

บริเวณถนนสู่ประตูชัย

ประตูชัยแห่งนครหลวงเวียงจันทน์

หน้าประตูชัย นครหลวงเวียงจันทน์

ทำเนียบรัฐบาลของประเทศลาว

เก็บภาพถ่ายหน้าประตูชัย

ร้านขายของภายในชั้นบนของประตูชัย

ภาพจากชั้นบนของประตูชัย

ธงพรรคและธงชาติลาวที่แขวนไว้ที่ร้านขายของชั้นบนของประตูชัย

คณะผู้ปกครองของลาว ถ่ายภาพจากร้านขายของชั้นบนของประตูชัย

ร้านขายหนังสือบริเวณชั้นบนของประตูชัย

ใช้เวลาส่วนที่เหลือนั้นให้เป็นประโยชน์ให้มากที่สุด โดยเข้าแวะสอบถามราคาโรงแรมต่างๆ เพื่อจะเป็นประโยชน์ต่อการเดินทางของรุ่นต่อๆไป สิ่งที่ได้สัมผัส บางโรงแรมมีชาวเวียดนามเป็นเจ้าของ ทำให้เห็นว่าเศรษฐกิจส่วนหนึ่งของประเทศลาวนั้นถูกครอบครองโดยชาวเวียดนาม อาจถือสัญชาติลาวหรือไม่ไม่อาจทราบ เพราะไม่ได้ถามชาวลาว

อาคารในนครหลวงเวียงจันทน์

ธุรกิจคั่นๆ น่าจะมาจากประเทศไทย

ทานขนมปังหยุดอายุที่ซื้อจากห้างบิ๊กซี ปัตตานี

ในช่วงเกือบเที่ยงเราได้นัดกับรถสกายแลปเพื่อพาคณะนักศึกษามลายูศึกษาไปเยี่ยมชุมชนชาวจาม ซึ่งชาวจามนั้นถือเป็นชาติพันธุ์หนึ่งที่อยู่ในกลุ่มมลายู-โปลีเนเซีย ในขณะที่รถสกายแลปพาคณะนักศึกษามลายูศึกษาไปยังชุมชนชาวจามนั้น ก็ได้ผ่านมัสยิดแห่งหนึ่งชื่อมัสยิดญามิอ ซึ่งผู้เขียนได้ข้อมูลมาว่าเป็นมัสยิดของชุมชนชาวอินเดีย-ปากีสถาน ดังนั้นจึงไม่ได้จอดรถสกายแลปเข้าเยี่ยมมัสยิดแห่งนี้ แต่มุ่งหน้าต่อไปยังมัสยิดอัลอัซฮาร์ของชุมชนมุสลิมชาวจาม

มัสยิดยามิ นครหลวงเวียงจันทน์

เมื่อเดินทางถึงมัสยิดอัลอัซฮาร์ ซึ่งตั้งอยู่ที่หมู่บ้านโพนสวัสดิ์ใต้ ของนครหลวงเวียงจันทน์ คณะนักศึกษามลายูศึกษาจึงเข้าไปในมัสยิดอัลอัซฮาร์ ได้พบคณะดะวะห์ชาวจาม ซึ่งเดินทางมาจากประเทศกัมพูชา โดยบางคนสามารถพูดภาษามลายูได้ ส่วนกับอิหม่ามนั้นคณะเราใช้ภาษาไทยในการพูดคุย สำหรับอิหม่ามคนที่สอง คณะเราไม่ได้พบ เพราะว่าเขากำลังต้อนรับชาวมาเลเซียที่เข้ามาเยี่ยมนครหลวงเวียงจันทน์

หลังจากที่ได้พบกับอิหม่ามมัสยิดอัลอัซฮาร์แล้ว ได้สำรวจภายในมัสยิด พบเห็นบอร์ดสอนนักเรียนที่เขียนเป็นภาษามลายูด้วย แต่อิหม่ามบอกว่าปัจจุบันไม่ได้สอนแล้ว เพราะไม่มีเด็กเรียน หลังจากนั้นคณะนักศึกษามลายูศึกษาได้ขอให้อิหม่ามมัสยิดพาไปรู้จักชุมชนชาวจาม สร้างความแปลกใจให้กับคณะเราเป็นอย่างมาก เมื่ออิหม่ามบอกว่าบริเวณรอบมัสยิดนี้ไม่ได้เป็นชุมชนชาวจาม แต่เป็นที่อยู่ผสมกันทั้งชาวจาม และชาวลาวทั่วไป

กระดานที่ใช้สอนเด็กชาวจาม จะมีภาษามลายูด้วย

คณะดะวะห์ที่มาจากประเทศกัมพูชา

อิหม่ามประจำมัสยิดอัลอัซฮาร์ บ้านโพนสวัสดิ์

มัสยิดอัลอัซฮาร์ บ้านโพนสวัสดิ์ นครหลวงเวียงจันทน์

เก็บภาพที่ระลึกกับอิหม่ามมัสยิดอัลอัซฮาร์ บ้านโพนสวัสดิ์

กับอิหม่ามมัสยิดอัลอัซฮาร์ บ้านโพนสวัสดิ์

เยี่ยมชุมชนชาวจามมุสลิม นครหลวงเวียงจันทน์

กินส้มตำ ไก่ยางที่ชุมชนชาวจามมุสลิม นครหลวงเวียงจันทน์

เยี่ยมสร้างความสัมพันธ์กับชาวจามมุสลิม นครหลวงเวียงจันทน์

เก็บภาพที่ระลึกที่บ้านชาวจามมุสลิม นครหลวงเวียงจันทน์

ถ่ายภาพก่อนเดินทางกลับจากการเยี่ยมชุมชนชาวจามมุสลิม

เยี่ยมบ้านชาวจามมุสลิม นครหลวงเวียงจันทน์

เยี่ยมชุมชนมุสลิมชาวจาม นครหลวงเวียงจันทน์

ถนนเป็นหลุ่ม เป็นบ่อ แต่สภาพบ้านเรือนค่อนข้างจะมีฐานะ

ซึ่งเมื่อดูสภาพบ้านเรือนแล้ว แม้ถนนจะค่อนข้างแย่ เป็นหลุมเป็นบ่อ แต่บ้านแต่ละหลังค่อนข้างจะมีฐานะ อิหม่ามได้กรุณาพาไปรู้จักบ้านชาวจาม 4-5 ครอบครัว นับเป็นประสบการณ์ที่คุ้มค่าที่สุด เพราะได้สัมผัสชีวิตจริงของชาวจามในนครหลวงเวียงจันทน์ ในขณะที่ปกติเวลาชาวไทย ชาวเราไปมักจะได้รับการต้อนรับกันที่มัสยิด ไม่ได้เห็นฉากจริงของชีวิตชาวจาม ซึ่งส่วนใหญ่อพยพมาจากประเทศกัมพูชา

คณะนักศึกษามลายูศึกษาออกจากบ้านโพนสวัสดิ์ในช่วงตอนบ่าย หลังจากนั้นกลับโรงแรมที่พัก เตรียมเข้าของเพื่อเดินทางต่อไปยังสถานีรถขนส่งสายใต้ ตอนเย็นสายๆรถสกายแลปคันเดิมก็มารับคณะนักศึกษาไปยังสถานีรถขนส่งสายใต้ คณะนักศึกษามลายูศึกษารู้สึกแปลกใจมาก กับคำว่าสถานีขนส่งสายใต้ เมื่อคณะเรานำมาเปรียบเทียบกับสถานีขนส่งสายใต้ของกรุงเทพฯ และกัวลาลัมเปอร์ มาเลเซีย เราจะเห็นว่าสภาพค่อนข้างแตกต่างกันมาก

สถานีขนส่งสายใต กรุงเทพฯ

สถานีขนส่งสายใต้ กัวลาลัมเปอร์

ภายในสถานีขนส่งสายใต้ กัวลาลัมเปอร์

ถึงอย่างไรก็ตาม คณะเราเชื่อว่าน้ำใจของคนที่สถานีรถขนส่งสายใต้นครหลวงเวียงจันทน์น่าจะมีไม่น้อยกว่าคนที่สถานีขนส่งสายใต้ของกรุงเทพฯ หรือกัวลาลัมเปอร์ และอาจจะมีมากกว่าคนที่สถานีขนส่งสายใต้ของกัวลาลัมเปอร์ ด้วยที่กัวลาลัมเปอร์สภาพความเป็นเมืองมีมากกว่า ดังนั้นน้ำใจ ความเอื้อ อาทรของผู้คนย่อมน้อยกว่า

คณะนักศึกษามลายูศึกษาพักรอรถออกนับชั่วโมง ก็ใช้เวลาส่วนนั้นสำรวจสภาพสถานีขนส่งสายใต้ พร้อมกับซื้อเสบียงสำหรับการเดินทาง เพราะว่าไม่รู้ว่าอาหาร การกินข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ก่อนเวลา 6 โมงเย็น คณะเราก็ขนกระเป๋า สัมภาระขึ้นรถขนส่งสายหลวงเวียงจันทน์นคร-กรุงฮานอย ประเทศเวียดนาม ข้อมูลที่เราเก็บมาจากอินเตอร์เน็ต กล่าวว่ารถที่ใช้ในเส้นทางหลวงเวียงจันทน์นคร-กรุงฮานอย เป็นรถนอน หรือ Sleeping Bus ได้เห็นภาพจากรูปที่นำไปโพสต์ในอินเตอร์เน็ต แต่เมื่อเจอกับสภาพความเป็นจริง ปรากฏว่ามันไม่ได้ร้ายเหมือนกับที่กล่าวกันในอินเตอร์เน็ต

ถ่ายภาพหน้ารถนอนที่จะไปกรุงฮานอย

สภาพรถที่จะไปยังต่างแขวงของลาว

ขนมปังฝรั่งเศส

กินขนมปังหมดอายุ (แต่ไม่ขึ้นรา)จากห้างบิ๊กซี ปัตตานี

บนรถนอนที่จะไปกรุงฮานอย

เก็บภาพบนรถนอนที่จะไปกรุงฮานอย

สภาพบนรถนอนสายเวียงจันทน์-ฮานอย

นี้คือสภาพรถนอน คือนอนจริงๆ

ในรุ่งเช้าของวันที่ 27 พฤษภาคม 2013 ราวเวลา 04.00 น. รถก็ได้มาจอดที่บริเวณด่านประเทศลาว-เวียดนาม ด่านตรวจคนเข้าเมืองที่ชื่อว่า ด่านน้ำพาว รถจอดรอให้ด่านตรวจคนเข้าเมืองเปิดทำการในเวลา 07.00 น. ต้องรอจนกว่าด่านจะเปิดราว 3 ชั่วโมง ผู้โดยสารต้องนอนรอในรถ ซึ่งยังแปลกใจกับวิธีการเดินทางในครั้งนี้ เพราะแตกต่างจากประเทศมาเลเซีย ปกติรถจะออกเวลา 2-3 ทุ่ม เพื่อให้ถึงด่านก่อนเวลาเปิดสัก 1 ชั่วโมง บรรยากาศในช่วงเวลากลางคืนนั้น ผู้เขียนได้ลงจากรถเพื่อยืดเส้นยืดสาย

แวะร้านข้างทาง แต่....เราก็ไม่สามารถกินอะไรได้

ถ่ายภาพร้านอาหาร แต่เราก็กินขนมปังอาหารที่ซื้อจากเวียงจันทน์

รถจอดแวะร้านอาหาร

ปรากฏว่าบริเวณนั้นอยู่บนที่สูง ลมแรงมาก หนาวเย็น บรรยากาศไม่สามารถที่จะบรรยายได้ เมื่อเวลาเช้าตรู่ ผู้โดยสารก็จะลงออกรถเพื่อเข้าห้องน้ำ ทำธุระส่วนตัว หลังจากนั้นก็ได้เวลาเปิดด่านตรวจคนเข้าเมือง คณะนักศึกษามลายูศึกษาจึงเข้าคิวเพื่อประทับตราหนังสือเดินทาง เมื่อประทับตราหนังสือเดินทางแล้ว ตามที่ได้ศึกษามาจากอินเตอร์เน็ต จากผู้มีประสบการณ์ก่อนๆ พวกเขาบอกว่าเมื่อประทับหนังสือเดินทางแล้ว ให้เดินด้วยเท้าประมาณ 1 กิโลเมตร ตามผู้เดินทางคนอื่นๆ ไปยังด่านตรวจคนเข้าเมืองของฝั่งประเทศเวียดนาม