รำพึงรำพัน บทกวีจากชีวิตจริงของชาวปาตานีคนหนึ่

โดยนายนิอับดุลรากิ๊บ บินนิฮัสซัน

วันนี้ขอเสนอบทกวีของนายฮัสซัน  บูงาสายู ซึ่งเป็นบทกวี ชื่อว่า “รำพึงรำพัน”ในขณะที่ตัวเองตัวถูกคุมขังในข้อหากบถ ที่คุกบางเขนกรุงเทพฯ  ในขณะที่นายฮัสซัน  บูงาสายู เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยรามคำแหง และสุดท้ายทางศาลได้ลงมติให้เจ้าตัวพ้นผิดจากข้อกล่าวหา และเจ้าตัวกลายเป็นผู้บริสุทธิ์ ในขณะที่อยู่ในเรือนจำ เจ้าตัวได้เขียนบทกวีชื่อว่า รำพึงรำพัน เป็นบทกวีกล่าวถึงความผูกพันของแม่กับตัวเอง

รำพึงรำพัน

เกือบแรมปีที่แม่ไม่ได้มาเยี่ยม

ฉันคิดถึงแม่อย่างลุ่มลึก

ฉันอยากเห็นหน้าแม่อีกครั้ง

ฐานะสังขารและวัยอันชรา

ผู้หญิงเล็กเล็กอย่างแม่นั้น

คงลำบากมากที่จะมาหาฉัน

จุดที่แม่ยืนอยู่นั้นกับอาณาเขตของฉันในเวลานี้

มันห่างไกลกันเหลือเกิน

แม่.....เมื่อโชคร้ายกระหน่ำซ้ำเติม

ที่เกิดพิษไข้นอนซมซาน

ทุกส่วนของร่างกายซาบซ่านด้วยความเจ็บปวด

ความเจ็บปวดของฉันนั้น

ย่อมเป็นความเจ็บปวดของแม่ด้วย

บางครั้งที่ฉันนอนหลับ

ฉันพล่ามเพ้อละเมอร้องเรียกแม่

ฉันอยากร้องไห้เหลือเกิน

บางทีน้ำตาที่เปียกชื้น

อาจจะทำให้ฉันชุ่มชื้นหัวใจได้บ้าง

แต่จะยังประโยชน์อันใดเล่า ?

ในเมื่อน้ำตาของฉันคงไร้ค่า