โดย Suwarn Vajracharya
จาก เว็บไซต์ http://www.wako.ac.jp
We might stand up for our community, but it cannot be said that we have stood against the interest of the country as a whole. I have always said, and I repeat it today, that I consider the interest of the country as a whole, to be paramount.
(Dr. T. B. Jayah) , 1937)
Dr.Tuan Burhanuddin Jayah
1. Introduction
The Malays2) of Sri Lanka would have been a long forgotten minority, had they not maintained their mother tongue, the Malay at least in a colloquial form. The Malay community is a distinct ethnic group. They are Muslim by religion. The present population of Sri Lankan Malays counts only a 5% of the Muslim population, which is also an 8% of the whole population3) of Sri Lanka. Except for slight changes in numbers, the percentage of the Malay population remained unchanged. While the present number of Malay population stands at 60,000 persons, one third of them live in Colombo, others are scattered out in several districts of Sri Lanka. Among them, the largest number is 1% of the population of Hambantota district in the southern Sri Lanka.
Despite its small size in number, the Malays have maintained their language, and culture distinct from other communities such as Sinhala, Tamil and Moors of Sri Lanka. They have also contributed joining hands with other communities towards the nation building of a united Sri Lanka. One time they had represented in the National Council, Parliament including in the first cabinet of Independent Sri Lanka and engaged in wider range of professions including Public and Educational service, in the armed forces, judiciary, medical and engineering etc. However, as a community, the Malays have not achieved much progress due to several factors including the indifferent policies of the past governments towards their plight and dilemma.
Although a three fourth of a century has passed since Edward Reimers, a renowned archivist first shed lights on Malay community in Sri Lanka, only a handful of papers were written on the subject until some of serious scholarly research papers of Dr. Hussainmia were published in 1987 by the Institute of Malay Language, Literature and Culture (IBKKM) of the Universiti Kebangsaan Malaysia. Then his doctoral thesis 'Orang Rejimen, the Malays of the Ceylon Rifle Regiment' published in 1990 by the same university in Malaysia, turned out to be a prime source for study and research on Malays in Sri Lanka.
The purpose of this paper is to study about the Malays of Sri Lanka, their history and how they formed a distinct ethnic group in Sri Lanka. It will examine their share of contribution towards the nation building of Sri Lanka and their present plight and dilemma how to preserve their distinct identity in parallel with their religious identity as Muslims in a multi-ethnic Sri Lanka. The Malays assert they are Muslim by religious identity. But they are a distinct ethnic community with their own language and culture different from others. Less has been written about this socio-political aspect of the Malay community that has focused on their distinct identity. Hence, this is an attempt to fill that long due gap at least in some way.
To complete this paper, I have mainly depended on interviews with many Malay gentlemen of different socio-political calibre and informants at the fieldwork on my several visits to Slave Island in Colombo, Galle, Matara, Kirinda, Hambantota in Sri Lanka. Several reference materials at the Public Library in Colombo and borrowed materials from several Sinhala and Malay scholars and friends in Sri Lanka were indispensable for the purpose.
2. The Background: The Arrivals of Malays in Sri Lanka
The Malays of today's Sri Lanka are said to be the 'descendants of the 17th century Malay Kings, Princes and Nobles exiled from Java by the Dutch and of the Malay soldiers brought in by the British in the 18th century from the region including Malay Peninsula4), then known as Suvarnabhumi'5). However, the origin of the Malay community of Sri Lanka goes far beyond the 17th century A.D. It is impossible to say the exact date of the original arrival of the Malays to Sri Lanka. But references in Chulawamsa about an invasion by a Malay King named Chandrabhanu make it presumable that the Malays had contacts with Sri Lanka earlier than the Dutch period. According to Edward Reimers, there are also references to the Malays in other historical works of the Sinhalese of the 13th and 14th centuries A.D. that King Parakramabahu, the Great's Admiral and captains were Malays and King RajasinghaⅠis said to have had Malays in his service. This may suggest that there were Malays before they were brought or arrived during the Dutch and the British colonial rules in Sri Lanka. Therefore, the arrivals of the Malays can be categorised into three periods. What are they?
The Early Period (1247-1640 A.D.):
The earliest arrival of the Malays we have known took place in the middle of the 13th century A.D. with the invasion of Chandrabhanu, the Buddhist King of Nakhon Si Tammarat in the Isthumus of Kra of Malay Peninsula. Culawamsa, a chronicle of Sri Lanka has recorded the incident:
When the eleventh year of the reign of this King Parakramabahu II6) had arrived, a king of the Javaka known by the name of Chandrabhanu landed with a terrible Javaka army under the treacherous pretext that they were followers of the Buddha. All these wicked Javaka soldiers who invaded every landing-place and who with their poisoned arrows, like (sic) to terrible snakes, without ceasing harassed the people whomever they caught sight of, laid waste, raging their fury, all Lanka. (Culawamsa LXXXIII, 36-51).
The term Javaka used in the chronicle is a well-established name for the Malays of the Peninsula7). Chandrabhanu attacked the Sinhala kingdom twice and failed both times. In the second attack, he himself got killed. But Chandrabhanu had succeeded taking over the northern part of Sri Lanka and become the ruler of the Javanese Kingdom8) in Javapattanam (present Jaffna). This Javaka King of Sri Lanka who is mentioned in the inscriptions of the South Indian Pandyan King, Jatavarman Vira Pandyan (A.D.1235-1275) has been identified as Chandrabhanu (Sirisena 1977, 14).
The Yalpanam Vaipava Malai, the chronicle of Jaffna mentioned of two local names such as Chavakaccheri9) (Javakaccheri-Java settlement) Chavakotte or Ja Kotuwa (Javaka Fort) confirming the Java/Malay connection with Jaffna. It is presumable that these Javakas may have moved towards the Kandyan kingdom at a later part of the history and worked for the King of Kandy, who is said to have a garrison of army consisted of the Malays. There is a well-known story that a Malay captain named Nouradeen and his brother were beheaded at the order of the King of Kandy because the brothers declined the royal offer to head the Malays in the service of the king but chose to remain loyals to their British master, the King of the Great Britain.
Beside these Javakas who arrived in Sri Lanka as Chandrabhanu's army or servicemen during the reign of King Parakramabahu II, there were seafarer freight careers, and the merchants ventured in ambitious maritime pursuits around Madagascar. They often called round the coastline of Sri Lanka, which suggests that many of them may have settled in areas near the harbours such as Hambantota and around the coastline. According to one of my Malay informants at Kirinda Malay settlement10), Hambantota was named after Sampan, the seafarers from the Indonesian archipelago, who called to the natural harbour in the past. These seafarers, and the freight careers of the East, after their conversion to Islam at the beginning of the 16th century A.D. relinquished their ambitious maritime pursuits in favour of their co-religionists, the Arabs. The visits of Malays became lesser and ceased visiting Sri Lankan waters at the beginning of the 16th century A.D. when Arabs and Mohammadians established themselves in the seaports of Sri Lanka and gradually took over the entire trade of the Island into their hands. (Edward Reimers, 1924)
The Dutch period (1640-1796 A.D.):
The second arrival of the Malays in Sri Lanka took place during the Dutch administration, which ruled the coastal area of Sri Lanka for a period of more than one hundred and fifty years. Having driven away the Portuguese, who were ruling the coastal area of Sri Lanka, the Dutch established the full control of the coastal area in 1640. They brought hundreds of Malays from all over in Malay Peninsula and Indonesian islands. Those who were brought to Sri Lanka consisted of two categories. One being the political exiles from Indonesia including other deportees expelled by the Batavia11) government and second group consisted of all other classes of Malays who were brought to serve the Dutch government in Sri Lanka. This second group included those recruits for the Military and other services, too.
Among the first category, it also included princely exiles from various parts of the Indonesian islands and the Malay Peninsula. The Batavia government banished the Javanese including the nobles and many other eastern kings, princes as well as the chiefs and the dignitaries of the region for rebelling against the Batavia rule. In 1709, Susuna Mangkurat Mas, the King of Java, was exiled to this country by the Dutch with his entire family and followers. This was followed in 1723 by 44 Javanese Princes and Noblemen, who surrendered to the Dutch at the Battle of Batavia, were exiled to Sri Lanka12). All these lived in the four main coastal towns under the jurisdiction of the Dutch, namely Colombo, Galle, Trincomalee, and Jaffna (Hussainmia, 1990, 40). Others including the slaves were confined to quarters on the Slave Island surrounded by Bere Lake in the center of Colombo. The majority of people living in the area even today are the Malays. The Dutch is said to have stocked the lake around the island with crocodiles, preventing the slaves' escape. Those who escaped were flogged and branded for a first offense, hanged for a second.
The Dutch government also established a first settlement for the Malays, who served them, in an area close to the Slave Island. A Dutch report dated 25th June 1681 indicates that a piece of land 13 Morgen (about 28 acres) in extent was granted to the Javanese Malays situated at Wolvendahl. There were 196 houses and had coconut and jak trees planted.
It is not known the exact number of exiles brought to Sri Lanka during the Dutch period. But by the end of 18th century A.D., it appears that at least 200 members of eastern nobility were resident in the Island. With their families, the number of Malay people amounted close to 2000 people.
The British Period (1796-1948 A.D.):
It was the British who brought the third category of Malays to Sri Lanka. Many came from the Malay Peninsula and became the permanent source of providing military manpower and to serve the British in the island. The British drove the Dutch away and took control of the coastal area in 1796. Frederic North, the first British Governor of Sri Lanka, at first, did not like the idea of incorporating the Malays, the soldiers who fought against the British during the Dutch rule over Sri Lanka and had become prisoners of war after the Dutch fell to the British, into his military. But he agreed to take the 300 Malay soldiers under custody of the British when the Dutch surrendered. The Dutch had stipulated that the Malays should be sent back to Java Island at the cost of the British, who in turn first sent them to Chennai, India and later incorporated into the British military in Sri Lanka. This was the starting point that recruited hundreds of Malays into the British military service, thereafter.
Governor North was also the first British Administrator, who initiated reforms in the military and formed Malay Corps raising their salaries resembling to those of the native Corps. As a result, these Malay Corps were admitted into the King's service on 23 April 1801 forming a Malay Regiment for the first time outside Malay Peninsula. The Malays became the first Asians to hold commissions from the British Sovereign. By this time, the strength of the Malay Corps amounted to 1200 soldiers.
During North's time, he established several Malay colonies in Sri Lanka starting from Mahagampattu region, in the southern part of Sri Lanka. The first one was opened in Hambantota, which is now a major Malay invalid settlement in the south. Later, two other settlements were established in the villages of Kirinda and Palatupana. The settlers were assigned to different kinds of work including in the saltpans found in the region and farming and fishing etc. The region at the time was a jungle and not even a coolie from other community wanted to work in the area. Having seen the Malays were enduring the hard life, Governor North was pleased with the Malays and wrote that 'they were hard workers and courageous and not easily terrified with little dangers and inconveniences' (Hussainmia 1990, 63) in one of his dispatches to the Home Government.
Thereafter, Governor North decided to recruit Malays to enlarge his forces. His recruitments largely came from Malay Peninsula as he set up recruiting agency for the first time in Penang (Prince of Wales Island) around 1800. He also tried to bring Malays from other British colonies like, Cochin in India, Island of St. Helena etc. But larger number came from Malay Peninsula with their families to settle in Sri Lanka to serve the British military. The Malays were periodically brought to Sri Lanka until the recruitment was halted in 1803 after the British lost to the Kandyan kingdom in the war against Kandyan Kingdom on 24th June 1803. The defeat was largely attributed to the desertion of Malay soldiers who formed the main strength of the British garrison.
The desertion of 'British Malays' had occurred mainly because of the 'Kandy Malays' who were in the Kandyan King's service and offered security and protection to the Malay soldiers in the British side. 700 Malays deserted to the Kandyan side leaving only 250 Malay soldiers behind. Governor North was so furious that he immediately ordered the halt of recruiting the Malays. But he later changed his mind and resumed taking the Malays into the service. He changed his mind in consideration of the loyalty of Captain Nauradeen who led the Malays in the British force and the assurance and "invariable attachment" shown by the Malay exiles living in Sri Lanka to the British government. He then rebuilt the Malay Regiment, which was left with only 600 soldiers by recruiting more from the Malay Peninsula and other east islands. North continued his effort to strengthen the Regiment until his departure from Sri Lanka at the end of 1805.
3. Formation of Malay Community in Sri Lanka
The Malay community of Sri Lanka is formed of a number of people arrived in Sri Lanka at different periods of time, on different reasons and from a diverse region of eastern islands that included Malay Peninsula, Java and other Indonesian islands. They are popularly known as "Jaminissu" among the Sinhalese community and "Jamanusar" among the Tamil community meaning "People from Java" in both languages. The term "Javaka" we found in the Culawamsa also has a similar meaning: "Person from Java" (Java+ka) (Java+person) while the Malays call them "Melayu" in Malay language. How did they form the Malay community?
There are several factors that helped form the Malay community of Sri Lanka. Firstly, the formation of a separate regiment for Malays in the British military played an important role towards the formation of the Malay community. By the time of Governor North's departure from Sri Lanka, he had laid a foundation for a future Malay community of Sri Lankan style. During his tenure of 10 years as Governor, he persuaded 75% of the Malays that included exiles of various class and people come from different islands in the East living in Sri Lanka to join the British military service. During his administration, North recruited Malays from all over including locals and those from the Malay Peninsula. He set up a separate military regiment for Malay soldiers, formed a Boy's company to give prior training to the children of the Malay soldiers and formed an Invalid Regiment to help them find alternative jobs. North set up Malay settlements and provided jobs. He even looked after the children and wives of those soldiers who died in the battle. The Malay regiment played a central role in promoting welfare for the Malay soldiers and communicating with other Malays and settlements in cities and villages in the island. On top of that, the Malay Military mosque, primarily set up to serve the spiritual need of the soldiers, also attracted the Malays living around the area. The mosque served as a center promoting friendship among the Malays came from different places of origin.
Secondly, the Malays themselves played a formidable role in maintaining their language and customs. Although they came from same region of the East islands, they spoke variety of dialects spoken in Malaya and Java islands. During the time of the Dutch rule over Batavia, the people living in the area had developed a separate dialect called "Batavia dialect" which is a form of simple spoken Malay. As the majority of people came from this area to Dutch Ceylan13), it is possible that they retained the "Batavia dialect" and got mixed with local languages in Sri Lanka. This was only natural because of their long absence from their native land. Further, there was no proper learning and teaching of standard Malay language in Sri Lanka neither in the past nor even at present. This may have contributed to the creation of a Sri Lankan styled "Malay" language. In fact, Malay and Sinhala languages share a common root of Sanskrit language. The Malay language, like Sinhala has a strong influence from Sanskrit language as Java, Sumatra had Buddhist and Hindu empires in the past. A close look at some examples below give us a better picture of the fact.
Sanskrit Sinhala Malay 14) (Meaning)
Agama agama agama/igama - religion
Bhasha bhashawa bahasa - language
Bhumi bhumi bhumi - earth
Devi devi devi - goddess
Dosa dosa dosa - sin
Grahna grahna grahna - eclipse
Guna guna guna - use/benefit
Guru guru guru - teacher
Jeeva jeevita jeeva - life
Labha laba laba - profit
Manusya manusyaya manusia - human being
Megha megha megha - cloud
Mukha muhuna muka - face
Puja puja puja - worship
Pustaka pustaka pustaka - book
Pustakalaya pustakalaya pustakalaya - library
Sadhu saadu saadu - priest
Sawari sawari sawari - tour/journey
Senapathi Senapathi Senapathy - army commander
Sisya sisyaya siswa - student/pupil
Sundari sundari sundari - pleasant
Swarga swarga swarga - paradise/heaven
Wanita wanita wanita - lady/woman
Warna warna warna - colour
Warta warta warta - report
Wangsa wangsa wangsa/bangsa - race/tribe
Dharmawangsa Dharmawansa Dharmawansa - religious tribe
Jayawangsa Jayawansa Bangsajayah - victorious tribe
Sinhawangsa Sinhawansa Sinhawangsa - lion tribe
Weerawangsa Weerawansa Weerawangsa - warrior tribe
Above are some of many Malay words that have derived from Sanskrit words and similar to Sinhala language, which show that not all words are corrupted in today's Malay language as some suggest as the language has become corrupted and left to a mere Creole language. The Malays have not lost their attachment to their linguistic identity nor to their ethnic identity of "Malays". The Malays of Sri Lanka has developed their own distinct features to an extent that Tunku Abdul Rahman, a former Prime Minister of Malaysia commented on the Sri Lankan Malays in the following:
The only difference is that their features have changed. They look more like Indians (the Kelings) than Malays and their language is strongly influenced by the Indian dialect. What's more they have lost touch with adat and custom, but still they call themselves Malays…
But these (Malay) soldiers who went there without their womenfolk married into the families of the Indian Muslims. These Muslims were known as the Moors and after generations of intermarriages, it is hard to pick one from the other, Malays or the Moors, except when they themselves announce their racial identity…(Rahman 1983, 195)15)
However, there is no argument about the fact that the Malay language accorded a stronger support in forming the Malay community of its own outside Malay Peninsula and Indonesian archipelago.
Thirdly, the religion of Islam was another force behind the formation of a Sri Lankan Malay community. Islam played a constructive role to keep them distinct from other religions. However, the Islam that Malays had embraced was not the orthodox Islam of Arabia. When the Arabs introduced Islam into South India and Indonesian islands, 'they merely wanted the new religion to be accepted by the people.'16) And the Malays who were brought especially during the Dutch period to Sri Lanka were not all Muslims.
It is not known exactly since when the Malays of Sri Lanka got converted into Islam, though their homeland folks had done so at the beginning of the 16th century A.D. The Malays, who had arrived or lived in Sri Lanka after Chandrabhanu's invasion till the Dutch invasion, have been Buddhists, Hindus or mixture of both in the present terminology of Buddhists and Hindus. It is difficult to establish the religious back ground of these Malays because they were formed from various groups that included Amboinese; Balinese and Javanese because among the Amboinese, there was a considerable number of Christians, and Balianese belonged to Hindu or Buddhist religions. Some Javanese had become Christians and were receiving benefits from the Batavia government (Hussainmia, 1990, 53). Therefore, the Malays who came to Sri Lanka before and during the Dutch administration are not known whether all of them were Muslims. An extract from the Dutch minutes by Council of 8th September 1660 shows that there were Christians among those who came to Sri Lanka:
"Whereas the Javanese soldiers 28 in number have now for some time past offered themselves to be instructed in the Christian doctrine, have made public profession thereof, accepted Holy Baptism, and have solemnly married according to Christian rites; also seeing that they have procreated children and, further have elected to dwell in this land and to serve the Honourable company most respectfully and obediently; so has the Superintendent proposed (and they with the greatest delight accepted), to select a place within the watches of this City, a fertile spot, in order to settle them there with their families, and to found there a village according to the limits and ordinances that shall be appointed for them; further they shall cultivate rice according to their natural skill, but nevertheless, that they shall always continue in the military service, wherefore a general increase is hereby granted them and their wages have accordingly been raised as follows: to a sergeant, 8 Spanish reals, to a Corporal 5 1/2 , and to a Private 3 1/2 Spanish reals monthly." (E. Reimer's Translation)
There is also no historical record, which indicates that all the Malays had adopted an Ambedkar style of mass-conversion to become Muslims nor there was any Malay ethnic leader like Ambedkar of India, who got converted to Buddhism with millions of his followers of the Achut (untouchable) cast. Malays' conversion to Islam may have been a gradual and centuries long process. It is recorded that the Malays (of the Malay Peninsula) converted into Islam at the beginning of the 16th century A.D. and ceased visiting to Sri Lanka as Arabs and Mohammadians had established themselves in the seaports of Sri Lanka and 'had gradually taken over the entire trade of the Island into their hands. The Malays were the freight careers of the East, but after their conversion to Islam, they relinquished ambitious maritime pursuits in favour of their co-religionists, the Arabs contenting themselves with ventures nearer home, for which the numerous islands of the Archipelago and the extensive coastlines of the Peninsula and Java and Sumatra afforded them ample scope' (E. Reimers).
This suggests that the majority of Malays of Sri Lanka may have converted into Islam after they came to Sri Lanka and through their Moor relatives. Although there is no mention about any mosques erected during the Dutch period, the British Administration in Sri Lanka built several separate places of worship for their soldiers. They built Sri Siva Subramaniam Swami Kovil for the Indian Hindu soldiers and the Military Mosque and Akbar Mosque for the Malay soldiers. What role did the Malay mosques play?
The Malay mosques catered the spiritual needs of the regiment and boosted the socio-religious cohesion of the community. The first Malay mosque was built during the British rule at Wekende in Slave Island at the request of the Malay soldiers, as they wanted to have their mosque erected closer to where they live. Otherwise, they were in disadvantage in attending the Moor mosque, where sermons were held in Tamil and Arabic, not in their mother tongue, Malay. There are several mosque built in Galle, Trincomalee, Kalpitiya, Badulla, Kirinde, Kurunegala and Kandy to cater the spiritual needs of the Malay military personals as well as the ordinary Malays, who worked on their own or worked for the British as gardeners and servants.
The mosques played very important role in the formation of a Malay community serving them with their social and cultural needs in addition to the religious service. This helped build an ethnic and cultural identity for the Malays. 'The mosques were not only the places of collective worship, but also center of community administration, where important discussions were held by members of the community and decisions taken on behalf of respective congregations. Every Muslim settlement of some size had such a mosque which was its only public building and object of great pride.'(Hussainmia, 1990, 126-127). The mosques are also the centers of learning, where the Malay children are taught Arabic language and recital of holy Koran.
Thus the Malays arrived in Sri Lanka at different periods of time, on different reasons and from a diverse region of Eastern islands that included Malay Peninsula, Java and other Indonesian islands formed a community of their own: the Malay community with the support of British founded Malay Regiment, the Mosques erected for their sake and their own undying efforts of maintaining their lingual and ethnic identity as the Sri Lankan Malays.
4. The Malay Contribution towards Sri Lanka
The Malay community, despite being one of the smallest communities in Sri Lanka, has contributed towards the nation building of Sri Lanka as an equal partner in the multi-ethnic mosaic of the island nation. 'They were not only daunting soldiers in time of war, but erudite scholars dedicated to their religion, cultural pursuits and contributed commendably to all walks of Sri Lankan life.'17) Muslim leaders fought shoulder to shoulder with their counterparts, the Sinhala and the Tamil freedom fighters for the independence of Sri Lanka.
Among Muslim leaders, Dr. T. B. Jayah was one of the most prominent and illustrious national leaders of Sri Lanka. He was an educationist and a political visionary. Being a Malay Muslim, he strove for freedom of all communities. He is known as a leader who put his country before community. It was his thesis that became a corner stone of the present governance as 'One Nation ミ One Country' in which he originated a united democratic concept of a Unitary State. Originally as a teacher, he taught at several well-known schools such as Ananda College18), Prince of Wales and as the Principal of Zahira College, he transformed a tottering elementary school to a premier educational institution in Sri Lanka. As a politician, he was deeply concerned about the welfare of the Muslims including his own Malay community as well as other communities. He was first elected to the Legislative Council in 1924 and appointed Minister of Labour and Social Service in 1947 in the first Cabinet of Independent Sri Lanka under Prime Minister D. S. Senanayake. He also served as the first High Commissioner (Ambassador) of Sri Lanka in Pakistan in 1950. He won praises from S.W.R.D. Bandaranaike19), then leader of the House in the State Council for a three hour long speech he made in 1944 in support of the Dominion Bill that paved the way for full independence for Sri Lanka.
Dr. Jayah was also very much concerned about the education. He believed that equal educational qualification would eradicate the gap among the different ethnic groups. He emphasized that:
"The supreme need of the hour is education, not merely elementary education, not merely half hearted education, but an education that will turn out heroes and heroines, leaders and reformers, thinkers and philos-ophers, an education that will make us a progressive enlightened and powerful minority."20)
1. A road in Colombo 7 area named after a java (Malay) settlement in the past.
The formation of prominent societies of today's Muslim and Malay elites attributes to Dr. Jayah's initiatives that promoted education among the Muslim population, which included the Moors, the Malays, and the Mehmans etc.
As indicated earlier, the Malays were primarily the soldiers, the policemen, and the fire brigades. They have a long history of service in the armed forces of Dutch Ceylan, British Ceylon and today in the multi-ethnic Sri Lanka. A police day is marked on March 21st every year to commemorate Police heroes, is the day on which a Malay PC named Sabhan laid down his life in 1864 becoming the first Police officer to die in action21). Although the number is small, the Malays continue to serve in the Armed and Police. Quite a number have made their sacrifice in the ethnic war with the Tamil separatists.
2. Members of Colombo Malay Cricket Club in Slave Island.
The Malays are also known to be impressive in their contribution to national sports in Sri Lanka. The history of Cricket in Sri Lanka records that the Colombo Malay Cricket Club founded in 1872 was the first cricket club in the island. The club has produced outstanding cricketers some of whom have represented Sri Lanka. They have also donned the Sri Lankan jersey in football and rugger. Some of them have even become captains of the national team and couched in swimming etc. The Malay sportsmen and sports women are also known excelling at other sports including Judo, Karate, Athletics and Netball bringing fame to Sri Lanka. The Malays aspire to contribute to the nation building of Sri Lanka by undertaking their share of duty while defending their legitimate rights. What rights to defend?
5. Defending a Distinct Ethnic Identity
The Malays of Sri Lanka are compelled to defend their legitimate right: a simple right to be heard. They have made Sri Lanka their home though they had originated from the islands of the East. They have lived here more than 300 years first as exiles, then as settlers and now as legitimate citizens of Sri Lanka. All the Malays except aliens or wayfarers, living in Sri Lanka are those who were born in this island. They live side by side with communities belonging to Moor, Tamil, Sinhala and Burghers as well. They fought shoulder to shoulder for freedom, made their sacrifice to safeguard the country they were born whenever they were required to do so.
The Malays in Sri Lanka are generally hard working people. The majority of city dwellers are educated and multi-lingual, competitive in business. They represent in the Public and Education Services, in the armed services and Police, in the field of law, medicine, science and technology, engineering and now in Information Technology and Computer Science. They also hold high posts in private companies. But they have no voice in the national Parliament, the highest body of the decision makers for the country and its citizens. These circumstances have deprived the Malays from the opportunity of participating in the decision making process.
It was not that they had never been represented in the National Councils. There were several Malays elected or nominated MPs including Dr. T. B. Jayah, Dr. M. P. Drahman, and Mr. B. Zahire Lye till 1960 and Mr. M. S. Ossman, and Mr. M. E. H. Maharoof in the Republican Parliament till 1994. But in retrospect, the appointment, the election or the nomination system did not secure a continued representation of the Malay community in the Parliament.
In the most cases, members from minority communities like the Malay could not win elections except in special cases. Dr. Jayah who was first appointed to the Legislative Council in 1924 as the third Muslim Member and who was an energetic and dynamic leader would espouse the cause of the Muslims, when the occasion demanded. But he lost the State Council elections he contested in June 1931 and again in the State Council held in February 1936. But this time he was appointed a nominated member of the State Council.
It was in 1947; Dr. Jayah got elected to the Parliament when he won the first Ceylon Parliamentary election. He was elected the 2nd member of the three-member electorate. He was then appointed Minister of Labour and Social services in the First Cabinet of Prime Minister D. S. Senanayake. He served the ministry and as an MP till he was offered Sri Lanka's ambassadorial post in Pakistan by the Prime Minister. Dr. Jayah was again made an appointed MP in the short-lived Parliament of March to July 1960 on his return to the island from Pakistan. Not many Malays were lucky to be appointed or elected to the Legislative or Parliament of Sri Lanka after him. However, the Soulbury Constitution had a provision allowing the Prime Minister to choose six members to the House of Representatives. He chose all these members from the minority communities who could not otherwise get them elected to Parliament. This led to a tradition that the Prime Ministers appoint a Malay member to Parliament afterwards. As a result Dr. M. P. Drahaman and Mr. B. Zahiere Lye were appointed MPs. The tradition of appointing Malay members did not continue that long, when Prime Minister Dudly Senanayake, who succeeded his father after his death in 1952, did not appoint any Malay MPs to Parliament.
After a long gap of more than 25 years, two Malays were accommodated in the National lists of two major political parties: one was Mr. M. S. Ossman in the Sri Lanka Freedom Party22) (SLFP) National list and other was Mr. M. H. Amit in the National list of United National Party23) (UNP). Mr. Amit was appointed an MP and served until he resigned to make way for Mr. Gamini Dissanayake to reenter Parliament. At the same period, Mr. M. E. H. Mahroof was elected to Parliament from the Trincomalee District and served as the Deputy Minister of Port and Shipping during the latter part of his tenure24). Since 1993, there has been no Malay member in Parliament. In the General Election held in October 2000, there were two Malay members in the National lists of two major political parties. Mr. T. B. Abbas was in the UNP National list, while Mr. T. K. Azoor in the National list of the National Unity Alliance (NUA). But both failed to get appointed MPs. In the General Election called in after a year, none of the major political parties had Malay names in their lists of candidates or in the National list.
Although these two gentlemen failed to secure seats in Parliament either through nomination or election, they later contested local elections and proved worthy to be nominated by the political parties. Mr. Ossman was elected in the Sri Lanka Muslim Party25) (SLMC) ticket from the Colombo District to the Western Provincial Council in the Provincial Election held in 1988. He resigned from the Party after a year. His place was then given to another Malay Mr. M. A. Ameer an ex-Sri Lankan footballer who served until 1993. In the case of Mr. T. K. Azoor, a leading lawyer in Colombo and dynamic leader of Malay community joined the SLMC in which he was elevated to a Deputy leader won the Colombo Municipal Council election held in 1997. He polled the second highest number of votes in his list and got himself elected to the Council. There are several other Malays who have been successful in winning local elections. They are also worthy of mention: Mr. Shiraz Sheriff, the Vice Chairman of the Nawalapitiya UC, Mr. Hilaly Abdeen, a member of Kandy Municipal Council and Mr. Allon Deen a member of Hambantota UC. These limited Malay positions in a few Municipal and in Provincial Councils have yet to serve as a clout to force their voice heard in the national level. But it is not an easy task to make their voice heard, for the Malays cannot elect a leader of their choice because there is no electorate, which has a Malay majority. The only way out is to create a system that elect or appoint members of minority: a Malay member to represent the Malay minority community.
3. Mr.T.K.Azoor, the president of Conference of Sri Lankan Malays (COSLAM)
Several organisations have raised the above issue asking the government to pay worthy attention to the dire need. One such organization was the Conference of Sri Lankan Malays (COSLAM) led by Mr. T. K. Azoor, an untiring activist for the Malay cause. His movement urged at a special session held on 4th May this year the Government to make constitutional provision to elect or appoint a Malay to Parliament as well as each to the Provincial Councils and its Successors of the Western, Central and Southern Provinces (see the Appendix 1). The Malays urge the government to create a system that will addrsss the plight of Malay community. What are their plights?
The first is that the entire Malay community, except those individuals, who have their own wealth, power or extra ordinary talents, are deprived of their legitimate rights: right to employment, right to abode and right to free education as equal as to other communities of Sri Lanka. The majority of Malays, who were employed in the armed forces, Police and the fire brigade in the past, have been displaced by individuals from other communities. While several housing projects were launched to provide houses for the houseless, the Malays were left out. And in the case of free education, too, the Malays had no other choice but to choose either Tamil or Sinhala as their me-dium of instruction in schools since the English stream education was abolished in 1962.
4. A family gathering at the residence of Mr. Hamin, a vice president of Conference of Sri Lankan Malays (COSLAM)
And this language policy of the gov-ernment even divided the Malays into two language streams: one those speaking Sinhala and other speaking Tamil. Generally Malays are known to be multi-lingual and are in advantageous position than those of mono-linguals in finding employments. But in reality, the number of multi-lingual Malays is lesser than one would expect in the settle-ments farer from Colombo. An example can be drawn from two Malay settlements in Sri Lanka one being Slave Island and other being Kirinda, both places, where I happened to meet a number of Malay people.
Kirinda, a historical seaside community where Queen-to-be Viharamahadevi26) is said to have come ashore after her perilous drifting voyage from Kelaniya, is now a larg-est Malay settlement in Sri Lanka, which is located in Hambantota district in the south, about 170 miles away from Sri Lanka's capital city Colombo. Out of 300 families living in this village, the Malay comprised 95%. Malay is the main language spoken in households, shops and in the market-places. The 75% of the Malay population are fishermen and the rest are farmers. In the fish market, my informant told me that even non-Malays speak Malay when they negotiate with the Malay fishermen.
5. From left Dr.B.A. Hussainmia, the witer and Mr.T.K.Azoor sharing Malay food at a social gathering in a Malay residence in Colombo.
Kirinda also is in advantage of having a Muslim High School, that has classes from Grade six to twelve known as General Certificate of Education-Advanced Level(G.C.E A/L), where the majority of the students are Malay children from the settlement. They consist more than 95% of the student population. The majority of teachers including the headmaster and his deputy are Malay. They speak to their students in Malay outside the class. But I was told to my surprise that the medium of instruction in the school is Tamil.
The language factor is another plight of the Malay grievances. Almost all Malay children either study in Sinhala or Tamil medium as there is no choice since the English medium has been abolished. There has been no educational policy to allow the Malay students to study a language of their choice let alone receiving instruction in Malay, whereas there are schools, which teach their students foreign languages like German, French or Japanese in addition to English. Several children, whom I interviewed,
6. Malay street, the main street in Slave Island in Colombo.
study either in Tamil or Sinhala medium. An interesting story was that children at Lankasabha School in Colombo teach students Tamil in Sinhala. In another encounter with a Malay settlement, which is known as Kirula Road Malay Gardens in Colombo, there are about twenty Malay families. The children spoke fluent Sinhala and a couple of twin sisters answered me promptly when I asked their name in my broken Tamil. But the great grandfather, a retired policeman was worried about the Malay language as children will be burdened to learn several languages: Sinhala, Tamil and English leaving their mother tongue behind. Next settlement I visited was the Slave Island, the first foremost Malay settlement in Sri Lanka. The main street is named as Malay Street along with which there are government offices and private companies, where onetime in the past was Kampong Kertel, the major Malay settlement in Colombo. The Malays living on the Java Lane that directs to the present Malay Military mosque were worried about the language being used inside the mosque.
7. A Malay boy with his Moor friend in the Glennie Passage that links to free settlement along the railway line in Slave Island.
The Imam inside the very Malay mosque is no longer come from a Malay family like in the past. The priest I met when I visited this mosque was from Eastern province of Sri Lanka and was from the Moor community. He spoke no Malay but fluent Arabic, which he teaches the children and Tamil his mother tongue. My interpreter spoke to the priest in Tamil. Naturally, the mosque goers preferred the priest at the mosque speak Malay. One gentleman I spoke to was the only adult male figure of a family of three generation. He is married to a grand daughter of the lady, who was 72 year old and owns the house. His worry was also about the sermons in Malay lan-guage in the Malay military mosque. He said only once a month they are provided with a sermon in Malay language. The Malay parents of young adults are worried of their children not being interested in learning the Malay but have turned to English stream.
8. A small mosque built along the railway line in Slave Island.
The last but not least plight of the Malays of Sri Lanka is their religious identity. They are Muslim by religion not by ethnicity, they assert. But they are treated as Muslims not as Malays. This is what they emphasize in defending their identity. As indicated in the preceding pages that not all the Malays were Muslims nor they were always Muslims in the past. By the time the Malays were brought to Sri Lanka during the middle of the 17th century by the Dutch, there were large Muslim settlements in the coastal areas of Sri Lanka. They were the settlements of the Moors or those who had come from South India from the 6th century A.D. The large number of Malays particularly soldiers came to the island without their womenfolk, many were still young and single. They took women from Moor community, whose religion was similar to them, especially to those who came from Indonesian archipel-ago. The people from Java were the follow-ers of the Shafi School of Muslim religion while the majority of Indian Muslims be-longed to the same school. This must have had a stronger impact over the Malays to take Moor wives and to get converted into Muslim had they been not Muslim before their marriage. They also adopted Tamil as their lingua franca to communicate with the Indian Muslims or the Moors. Almost all Malays I interviewed in Colombo, Matara, Kirinda and Hambantota spoke Tamil in addition to Malay and Sinhala languages.
9. A Malay worker in Colombo.
The Muslim identity of the Malays is something they are proud of. Many I met were gradually accepting the orthodox Islamic teachings. Yet what was interesting was their zeal to identify themselves as ethnic Malays while being a Muslim. In Malaysia, being a Muslim is a requirement to be accepted as a Malay. No non-Muslims are accepted as Malays. In Bosnia Herzegovina, Muslim is an ethnic identity. But the Malays who are treated similarly stress that their Muslim identity is religious not ethnic. Why do they assert ethnic identity?
The Malays assert their ethnic identity because their culture is distinct. Their language is different from other Muslims'.
6.Conclusion
The Malays of Sri Lanka have remained a distinct ethnic group in Sri Lanka primarily because they have maintained their mother tongue, the Malay at least in a colloquial form. Having originated from different regions in the East islands that included Malay Peninsula and Indonesian archipelago, they have formed a Sri Lankan Malay community from a diverse origin.
Despite its small size in number, the Malays had proved that they deserve to be treated as a special class of people, some of whom lived receiving special benefits from the Dutch government, and many as military men getting established special Malay regiment and a separate mosque for the Malay soldiers. Moving from one master to another, the Malays also proved that they deserve care from subsequent masters including the governments of Independent and Republic Sri Lanka.
The Malays made Sri Lanka their home and contributed joining hands with other communities towards the nation building of a united Sri Lanka. They represented in high offices from Legislative Council to National Parliament including in the first cabinet of Independent Sri Lanka and engaged in wider range of professions including Public and Educational service, in the armed forces, judiciary, medical and engineering etc. However, there are several factors that have hampered their progress as a community, for which they have sought solutions. It is still not clear as to how the present government wants to respond. Time will tell the story.
The Malays themselves have been active in defending their distinct identity for a secured future for their community while extending their support to safeguard the country they claim to be their motherland.
"What counts is not necessarily
the size of the dog in the fight;
it's the size of the fight in the dog."
- Dwight D. Eisenhower
Appendix -1.
In the Name of Allah the Compassionate, the Merciful
THE RESOLUTION UNANIMOUSLY ADOPTED
AT THE SPECIAL SESSION HELD ON 4TH MAY 2002
AT THE PUBLIC LIBRARY AUDITORIUM COLOMBO 7
WHEREAS the Government of the Democratic Socialist Republic of Sri Lanka has entered into Memorandum of Understanding (MOU) with the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE) for the cessation of hostilities, as a first step towards initiating peace talks to find a viable and lasting solution to the ethnic problem in Sri Lanka,
AND WHEREAS the Government has also decided to introduce Constitutional Reforms to enable a wider range of the civil society to participate in the decision making process in Sri Lanka,
AND WHEREAS the Sri Lankan Malays who had enjoyed representation in the legislature since independence have been deprived of such representation after the promulgation of the Republican Constitution of 1972 except for the period from 1989 to 1993,
THIS Special Session of the Conference of Sri Lankan Malays (COSLAM):
1. Commends the signing of the MOU as an opportune and necessary step for the initiation of peace talks aimed at finding a just and equitable solution.
2. Calls on both parties to the MOU to assiduously abide by its provisions both in letter and in spirit with sincerity and candour
3. Calls on both parties to expedite the initiation of peace talks and to approach these talks in a spirit of give and take, with the ultimate objective of arriving at a solution to the ethnic problem whilst ensuring the rights of all ethnic and religious groups in the island within the framework of a united and sovereign Sri Lanka.
4. Urges the Government to make constitutional provision to:
a. Elect or appoint a Malay to Parliament
b. Elect or appoint a Malay each to the Provincial Councils and its Successors of the Western, Central and Southern Provinces.
1) Dr. T.B. Jayah was the first Malay Member in the first Cabinet of Independent Sri Lanka.
2) Malays of Sri Lanka have come from various parts of the Malay world that extended from present Malaysia to Indonesian Archipelago.
3) The Total Population estimated in 2002 is 19,576,783 persons.
4) Pertumuan Melayu (Malay Rally) 2002 Souvenir, Sri Lanka Malay Association, Colombo, (2002).
5) Murad Jayah, "Social Welfare issues concerning the Ceylon Malays" in Moors' Islamic Cultural Home Silver Jubilee Souvenir, 20 July 1970, p. 70.
6) King Parakramabahu II ruled from 1236 to 1270 A.D.
7) Quoted from Hussainmiya, B.A., Orang Rejimen, The Malays of Ceylon Rifle Regiment (1990) p.33.
8) Murad Jayah, "Social Welfare Issues Concerning the Ceylon Malays" in Moors' Islamic Cultural Home Silver Jubilee Souvenir, 20 July 1970, p. 70.
9) Local Tamil people living in this area seem to know little about this history when I asked them during my last visit to Jaffna in January 2002.
10) Kirinda Malay settlement has the biggest Malay population: 95% are Malays.
11) The Dutch name for the Government in Java and other East Islands after Batavia, the old name of the Netherlands.
12) Murad Jayah, "Social Welfare Issues Concerning the Ceylon Malays" in Moors' Islamic Cultural Home Silver Jubilee Souvenir, 20 July 1970, p. 70.
13) Dutch name for Sri Lanka
14) Qouted Malay words and their meanings from an article by M. Farook Thaliph, " Malays ミ their enriched culture and endemic customs"(04 Sep. 2002)
15) Quoted from Hussainmia, (1990, 18)
16) M. Farook Thaliph, " Malay ミ their enriched culture and endemic customs' (04 Sep. 2002).
17) Pertumuan Melayu (Malay Rally) 2002 Souvenir, Sri Lanka Malay Association, Colombo, (2002).
18) "Colleges" in Sri Lanka are equal to senior high schools in Japan
19) Father of president Chanerika Bandaranaike Kumararunga
20) Pertumuan Melayu, the Souvenir published marking the Malay Rally on 26-27 Jan 2002.
21) Pertumuan Melayu (Malay Rally) 2002 Souvenir, Sri Lanka Malay Association, Colombo, (2002).
22) Centre leaning party formed of 'Sinhala Mahasabha' of S.W.R.D. Bandaranaike, who became the Prime Minister in 1956.
23) First Political Party formed by D.S. Senanayake, the first Prime Minister of Independent Sri Lanka.
24) The Malay Dilemma, A Commemoration Issue on the 42nd Death Anniversary of Dr. T.B.Jayah, 31st May 2002
25) A new Muslim Party formed in 1988 by M.H.M. Ashraff, who became a powerful Minister in the PA Government that came to power in 1994.
26) She was a daughter of the king of Kelaniya, who cast her adrift to sea as a sacrifice for a royal indiscretion. She is said to have washed up on the shore at Kirinda and was taken as queen by King Kawantissa. They later became the parents of the great King Dutugemunu, who united the onetime divided Sri Lanka into a united under one crown for the first time.
Ekonomi/Bisnis
▼
Selasa, 23 Mac 2010
Khamis, 18 Mac 2010
สกว. ชวนคิด: การเมืองในมาเลเซียตอนเหนือกับอิทธิพลต่อชายแดนภาคใต้ของไทย
จาก หนังสือพิมพ์ กรุงเทพธุรกิจ ฉบับวันพฤหัสบดี 14 มกราคม 2553
ภาคภูมิ ทิพคุณ
ฝ่ายนโยบายชาติและความสัมพันธ์ข้ามชาติ (ฝ่าย 1)
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.)
สกว. ชวนคิดฉบับแรกของปีนี้ จะพูดถึงเรื่อง อิทธิพลของโครงสร้างและผู้นำทางการเมืองในรัฐกลันตัน ตรังกานู และเปรัค ของมาเลเซียที่มีต่อจังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทย ซึ่งเป็นหนึ่งในโครงการวิจัยย่อย ภายใต้ "ชุดโครงการวิจัยมาเลเซีย" โดยการสนับสนุนของ สกว.
คณะผู้วิจัยนำโดย อ.นิอับดุลรากิ๊บ บินนิฮัสซัน อาจารย์ประจำคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี กำหนดวัตถุประสงค์หลักในการวิจัย เพื่อดูว่า โครงสร้างการเมืองการปกครอง แนวคิดของผู้นำทางการเมือง และนโยบายของรัฐกลันตัน ตรังกานู และเปรัคของมาเลเซีย (จากนี้ไปเรียกว่า สามรัฐทางภาคเหนือของมาเลเซีย) มีอิทธิพลต่อจังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทยหรือไม่ อย่างไร และเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ในการวิจัยดังกล่าว คณะผู้วิจัยได้ใช้การสังเกตการณ์แบบมีส่วนร่วม (Participatory Observation) การสนทนากลุ่ม (Group Discussion) การสัมภาษณ์แบบเจาะลึก (In-depth Interview) และการศึกษาเอกสาร (Documentary Research) เป็นวิธีการในการเก็บรวบรวมข้อมูล
ประเด็นข้อค้นพบที่น่าสนใจที่พอจะสรุปได้จากงานวิจัยชิ้นนี้ คือ
1. ประชาชนในสามรัฐทางภาคเหนือของมาเลเซียกับคนในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทย มีความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างแน่นแฟ้น ความสัมพันธ์ดังกล่าวตั้งอยู่บนพื้นฐานการมีอัตลักษณ์ร่วมในทางเชื้อชาติ วัฒนธรรม และในทางศาสนา
เนื่องจากประชาชนส่วนใหญ่ในสามรัฐทางภาคเหนือของมาเลเซีย เป็นชาวมลายูเหมือนกับคนส่วนใหญ่ในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทย มีขนบธรรมเนียมประเพณีและภาษาที่เหมือนกัน ทำให้ง่ายต่อการพัฒนาไปสู่ความสัมพันธ์ทางสังคมที่ดี นอกจากนั้น การที่ประชาชนของทั้งสองพื้นที่มีการอพยพ ไปมาหาสู่ระหว่างกันอย่างต่อเนื่อง นับตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ก็ทำให้เกิดการสร้างระบบเครือญาติและเครือข่ายทางสังคมที่เข้มแข็งขึ้น และก่อให้เกิดความเห็นอกเห็นใจกันเมื่ออีกฝ่ายมีปัญหา และยิ่งประชาชนส่วนใหญ่ของทั้งสองพื้นที่นับถือศาสนาอิสลาม ซึ่งมีวิถีปฏิบัติและระบบความเชื่อที่คล้ายคลึงกันด้วยแล้ว ยิ่งทำให้เครือข่ายทางสังคมของคนในสองพื้นที่มีความแนบแน่นยิ่งขึ้น ดังจะเห็นได้จากการมีองค์กรศาสนา และองค์กรเอกชนจำนวนมาก จากสามรัฐทางภาคเหนือของมาเลเซียเข้ามาให้ความช่วยเหลือ และดำเนินกิจกรรมทางสังคมและศาสนาในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทย
2. แนวความคิดทางการเมืองของประชาชนบริเวณรัฐทางภาคเหนือของมาเลเซีย ส่วนใหญ่เป็นความคิดทางการเมืองแบบศาสนานิยม หรือแนวทางอนุรักษนิยม (Conservative) ซึ่งมีอิทธิพลเป็นอย่างมากต่อแนวคิดทางการเมืองของคนในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ โดยเฉพาะกลุ่มที่ใช้ศาสนาเป็นแนวทางในการต่อสู้ทางการเมือง
ยิ่งไปกว่านั้น เนื่องจากรัฐทางภาคเหนือของมาเลเซียเป็นเขตอิทธิพลของพรรคการเมือง ที่เน้นแนวทางศาสนานิยม (นำโดยพรรคอิสลามแห่งมาเลเซีย หรือพรรค PAS) ซึ่งแตกต่างจากแนวทางความเป็นกลางของรัฐบาลกลางมาเลเซีย ทำให้การแก้ปัญหาความมั่นคงตามแนวชายแดนไทย-มาเลเซีย มีความยากลำบาก เพราะรัฐบาลกลางมาเลเซียไม่สามารถเข้าไปควบคุม หรือกำหนดแนวทางการดำเนินนโยบายของรัฐบาลในรัฐเหล่านั้นได้อย่างเต็มที่
3. การปกครองแบบสหพันธรัฐของมาเลเซีย มีข้อดี คือ ทำให้ประชาชนในรัฐต่างๆ มีอำนาจในการกำหนดแนวทางการพัฒนาในรัฐของตนเองได้ ซึ่งแตกต่างจากสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทยที่แนวทางการพัฒนาพื้นที่ถูกกำหนดมาจากส่วนกลาง และประชาชนในพื้นที่ไม่ได้มีส่วนร่วมอย่างแท้จริงในการกำหนดนโยบาย และยิ่งไปกว่านั้น การที่รัฐทางภาคเหนือของมาเลเซียมีระดับการพัฒนาทางเศรษฐกิจที่สูงกว่าสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทย ก็ทำให้เกิดการเปรียบเทียบของคนในพื้นที่ โดยมีความเข้าใจว่า ความด้อยพัฒนาของสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ เป็นผลมาจากการรวมศูนย์อำนาจการตัดสินใจของรัฐบาลกลาง ดังนั้น ปัจจุบันจึงมีเสียงเรียกร้อง ให้มีการให้อำนาจในการปกครอง (Autonomy) แก่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้มากขึ้น
4. รัฐบาลกลันตัน ตรังกานู และเปรัค ไม่ได้มีการกำหนดนโยบายต่อสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทยอย่างชัดเจนหรือเป็นทางการ ถึงแม้ว่าในอดีต รัฐกลันตัน ซึ่งอยู่ภายใต้อิทธิพลของพรรค PAS จะเป็นฐานที่มั่นหนึ่งในการสนับสนุน/ช่วยเหลือชนกลุ่มน้อยชาวมุสลิมในประเทศต่างๆ (อาทิเช่น ชาวมุสลิมบอสเนียเฮอเซโกวีนา ชาวแคชเมียร์ ชาวปาเลสไตน์) แต่เนื่องจากผู้นำของรัฐกลันตันยังมองว่า สถานการณ์ในสามจังหวัดภาคใต้ของไทยในขณะนี้ยังไม่เข้าขั้นวิกฤติ ดังนั้น ท่าทีของรัฐบาลท้องถิ่นรัฐกลันตัน จึงเป็นการแสดงความเห็นอกเห็นใจ (Sympathy) มากกว่า ที่จะเป็นการให้ความช่วยเหลือทางด้านวัตถุ (Material)
ในตอนท้าย คณะผู้วิจัยเสนอว่าควรมีการศึกษาโครงสร้างการเมืองการปกครองของรัฐชายแดนภาคเหนือของมาเลเซียในเชิงลึกมากขึ้น เพื่อหาความเป็นไปได้ในการนำประสบการณ์ของมาเลเซียมาประยุกต์ใช้กับสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทย
สำหรับผู้ที่สนใจอยากจะอ่านรายงานการวิจัยฉบับสมบูรณ์ สามารถติดต่อได้ที่ฝ่ายนโยบายชาติและความสัมพันธ์ข้ามชาติ สกว. หมายเลขโทรศัพท์ 0-2278-8200 ต่อ 8217
ประมวลภาพการลงภาคสนามในการวิจัยเรื่องนี้
หน้าซุ้มหาเสียงพรรคปาส รัฐตรังกานู
กำลังเก็บธงพรรคการเมืองในตอนกลางคืน ที่เมืองโกตาบารู รัฐกลันตัน
หน้าซุ้มหาเสียงของพรรคอัมโน รัฐตรังกานู
ผู้ช่วยวิจัยกำลังเก็บข้อมูลในซุ้มหาเสียงของพรรคอัมโน รัฐตรังกานู
ผู้ช่วยวิจัยกำลังเก็บข้อมูลในซุ้มหาเสียงของพรรคอัมโน รัฐตรังกานู
ผู้ช่วยวิจัยกำลังหาข้อมูลในห้องสมุดประจำรัฐตรังกานู
ผู้ช่วยวิจัยในห้องสมุดประจำรัฐตรังกานู
ผู้สมัครอิสระ เมืองกัวลาตรังกานู รัฐตรังกานู
โปสเตอร์หาเสียงของพรรคปาสในเมืองปาริตบุนตาร์ รัฐเปรัค
หน้าสำนักงานพรรคอัมโน เมืองปาริตบุนตาร์ รัฐเปรัค
ซุ้มหาเสียงในตลาดรันเตาปันยัง รัฐกลันตัน
ข้อความหาเสียงท้ายรถที่เมืองโกตาบารู รัฐกลันตัน
ศูนย์หาเสียงของดาโต๊ะมุสตาฟา มูฮัมหมัด ในอำเภอยือลี รัฐกลันตัน
ผู้ปฏิบัติงานพรรคปาสในรัฐกลันตัน
รถขนผู้ลงคะแนนจากพรรคแนวร่วมแห่งชาติ
ผู้สนับสนุนพรรคแนวร่วมแห่งชาติในรัฐกลันตัน
ผู้ช่วยวิจัย ที่ซุ้มหาเสียงของพรรคKIMMA พรรคชาวอินเดียมุสลิมมาเลเซีย พรรคที่ไม่ได้สังกัดพรรคแนวร่วมแห่งชาติ แต่สนับสนุนพรรคแนวร่วมแห่งชาติ
ผู้ช่วยวิจัยที่ป้ายรถเมล์ กรุงกัวลาลัมเปอร์
สำนักงานใหญ่พรรคอัมโน กรุงกัวลาลัมเปอร์
โปสเตอร์การเมือง ที่กรุงกัวลาลัมเปอร์
ผู้ช่วยวิจัย ที่กรุงกัวลาลัมเปอร์
หน้าซุ้มหาเสียงของพรรคปาสที่รัฐกลันตัน
ภาคภูมิ ทิพคุณ
ฝ่ายนโยบายชาติและความสัมพันธ์ข้ามชาติ (ฝ่าย 1)
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.)
สกว. ชวนคิดฉบับแรกของปีนี้ จะพูดถึงเรื่อง อิทธิพลของโครงสร้างและผู้นำทางการเมืองในรัฐกลันตัน ตรังกานู และเปรัค ของมาเลเซียที่มีต่อจังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทย ซึ่งเป็นหนึ่งในโครงการวิจัยย่อย ภายใต้ "ชุดโครงการวิจัยมาเลเซีย" โดยการสนับสนุนของ สกว.
คณะผู้วิจัยนำโดย อ.นิอับดุลรากิ๊บ บินนิฮัสซัน อาจารย์ประจำคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี กำหนดวัตถุประสงค์หลักในการวิจัย เพื่อดูว่า โครงสร้างการเมืองการปกครอง แนวคิดของผู้นำทางการเมือง และนโยบายของรัฐกลันตัน ตรังกานู และเปรัคของมาเลเซีย (จากนี้ไปเรียกว่า สามรัฐทางภาคเหนือของมาเลเซีย) มีอิทธิพลต่อจังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทยหรือไม่ อย่างไร และเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ในการวิจัยดังกล่าว คณะผู้วิจัยได้ใช้การสังเกตการณ์แบบมีส่วนร่วม (Participatory Observation) การสนทนากลุ่ม (Group Discussion) การสัมภาษณ์แบบเจาะลึก (In-depth Interview) และการศึกษาเอกสาร (Documentary Research) เป็นวิธีการในการเก็บรวบรวมข้อมูล
ประเด็นข้อค้นพบที่น่าสนใจที่พอจะสรุปได้จากงานวิจัยชิ้นนี้ คือ
1. ประชาชนในสามรัฐทางภาคเหนือของมาเลเซียกับคนในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทย มีความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างแน่นแฟ้น ความสัมพันธ์ดังกล่าวตั้งอยู่บนพื้นฐานการมีอัตลักษณ์ร่วมในทางเชื้อชาติ วัฒนธรรม และในทางศาสนา
เนื่องจากประชาชนส่วนใหญ่ในสามรัฐทางภาคเหนือของมาเลเซีย เป็นชาวมลายูเหมือนกับคนส่วนใหญ่ในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทย มีขนบธรรมเนียมประเพณีและภาษาที่เหมือนกัน ทำให้ง่ายต่อการพัฒนาไปสู่ความสัมพันธ์ทางสังคมที่ดี นอกจากนั้น การที่ประชาชนของทั้งสองพื้นที่มีการอพยพ ไปมาหาสู่ระหว่างกันอย่างต่อเนื่อง นับตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ก็ทำให้เกิดการสร้างระบบเครือญาติและเครือข่ายทางสังคมที่เข้มแข็งขึ้น และก่อให้เกิดความเห็นอกเห็นใจกันเมื่ออีกฝ่ายมีปัญหา และยิ่งประชาชนส่วนใหญ่ของทั้งสองพื้นที่นับถือศาสนาอิสลาม ซึ่งมีวิถีปฏิบัติและระบบความเชื่อที่คล้ายคลึงกันด้วยแล้ว ยิ่งทำให้เครือข่ายทางสังคมของคนในสองพื้นที่มีความแนบแน่นยิ่งขึ้น ดังจะเห็นได้จากการมีองค์กรศาสนา และองค์กรเอกชนจำนวนมาก จากสามรัฐทางภาคเหนือของมาเลเซียเข้ามาให้ความช่วยเหลือ และดำเนินกิจกรรมทางสังคมและศาสนาในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทย
2. แนวความคิดทางการเมืองของประชาชนบริเวณรัฐทางภาคเหนือของมาเลเซีย ส่วนใหญ่เป็นความคิดทางการเมืองแบบศาสนานิยม หรือแนวทางอนุรักษนิยม (Conservative) ซึ่งมีอิทธิพลเป็นอย่างมากต่อแนวคิดทางการเมืองของคนในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ โดยเฉพาะกลุ่มที่ใช้ศาสนาเป็นแนวทางในการต่อสู้ทางการเมือง
ยิ่งไปกว่านั้น เนื่องจากรัฐทางภาคเหนือของมาเลเซียเป็นเขตอิทธิพลของพรรคการเมือง ที่เน้นแนวทางศาสนานิยม (นำโดยพรรคอิสลามแห่งมาเลเซีย หรือพรรค PAS) ซึ่งแตกต่างจากแนวทางความเป็นกลางของรัฐบาลกลางมาเลเซีย ทำให้การแก้ปัญหาความมั่นคงตามแนวชายแดนไทย-มาเลเซีย มีความยากลำบาก เพราะรัฐบาลกลางมาเลเซียไม่สามารถเข้าไปควบคุม หรือกำหนดแนวทางการดำเนินนโยบายของรัฐบาลในรัฐเหล่านั้นได้อย่างเต็มที่
3. การปกครองแบบสหพันธรัฐของมาเลเซีย มีข้อดี คือ ทำให้ประชาชนในรัฐต่างๆ มีอำนาจในการกำหนดแนวทางการพัฒนาในรัฐของตนเองได้ ซึ่งแตกต่างจากสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทยที่แนวทางการพัฒนาพื้นที่ถูกกำหนดมาจากส่วนกลาง และประชาชนในพื้นที่ไม่ได้มีส่วนร่วมอย่างแท้จริงในการกำหนดนโยบาย และยิ่งไปกว่านั้น การที่รัฐทางภาคเหนือของมาเลเซียมีระดับการพัฒนาทางเศรษฐกิจที่สูงกว่าสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทย ก็ทำให้เกิดการเปรียบเทียบของคนในพื้นที่ โดยมีความเข้าใจว่า ความด้อยพัฒนาของสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ เป็นผลมาจากการรวมศูนย์อำนาจการตัดสินใจของรัฐบาลกลาง ดังนั้น ปัจจุบันจึงมีเสียงเรียกร้อง ให้มีการให้อำนาจในการปกครอง (Autonomy) แก่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้มากขึ้น
4. รัฐบาลกลันตัน ตรังกานู และเปรัค ไม่ได้มีการกำหนดนโยบายต่อสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทยอย่างชัดเจนหรือเป็นทางการ ถึงแม้ว่าในอดีต รัฐกลันตัน ซึ่งอยู่ภายใต้อิทธิพลของพรรค PAS จะเป็นฐานที่มั่นหนึ่งในการสนับสนุน/ช่วยเหลือชนกลุ่มน้อยชาวมุสลิมในประเทศต่างๆ (อาทิเช่น ชาวมุสลิมบอสเนียเฮอเซโกวีนา ชาวแคชเมียร์ ชาวปาเลสไตน์) แต่เนื่องจากผู้นำของรัฐกลันตันยังมองว่า สถานการณ์ในสามจังหวัดภาคใต้ของไทยในขณะนี้ยังไม่เข้าขั้นวิกฤติ ดังนั้น ท่าทีของรัฐบาลท้องถิ่นรัฐกลันตัน จึงเป็นการแสดงความเห็นอกเห็นใจ (Sympathy) มากกว่า ที่จะเป็นการให้ความช่วยเหลือทางด้านวัตถุ (Material)
ในตอนท้าย คณะผู้วิจัยเสนอว่าควรมีการศึกษาโครงสร้างการเมืองการปกครองของรัฐชายแดนภาคเหนือของมาเลเซียในเชิงลึกมากขึ้น เพื่อหาความเป็นไปได้ในการนำประสบการณ์ของมาเลเซียมาประยุกต์ใช้กับสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทย
สำหรับผู้ที่สนใจอยากจะอ่านรายงานการวิจัยฉบับสมบูรณ์ สามารถติดต่อได้ที่ฝ่ายนโยบายชาติและความสัมพันธ์ข้ามชาติ สกว. หมายเลขโทรศัพท์ 0-2278-8200 ต่อ 8217
ประมวลภาพการลงภาคสนามในการวิจัยเรื่องนี้
หน้าซุ้มหาเสียงพรรคปาส รัฐตรังกานู
กำลังเก็บธงพรรคการเมืองในตอนกลางคืน ที่เมืองโกตาบารู รัฐกลันตัน
หน้าซุ้มหาเสียงของพรรคอัมโน รัฐตรังกานู
ผู้ช่วยวิจัยกำลังเก็บข้อมูลในซุ้มหาเสียงของพรรคอัมโน รัฐตรังกานู
ผู้ช่วยวิจัยกำลังเก็บข้อมูลในซุ้มหาเสียงของพรรคอัมโน รัฐตรังกานู
ผู้ช่วยวิจัยกำลังหาข้อมูลในห้องสมุดประจำรัฐตรังกานู
ผู้ช่วยวิจัยในห้องสมุดประจำรัฐตรังกานู
ผู้สมัครอิสระ เมืองกัวลาตรังกานู รัฐตรังกานู
โปสเตอร์หาเสียงของพรรคปาสในเมืองปาริตบุนตาร์ รัฐเปรัค
หน้าสำนักงานพรรคอัมโน เมืองปาริตบุนตาร์ รัฐเปรัค
ซุ้มหาเสียงในตลาดรันเตาปันยัง รัฐกลันตัน
ข้อความหาเสียงท้ายรถที่เมืองโกตาบารู รัฐกลันตัน
ศูนย์หาเสียงของดาโต๊ะมุสตาฟา มูฮัมหมัด ในอำเภอยือลี รัฐกลันตัน
ผู้ปฏิบัติงานพรรคปาสในรัฐกลันตัน
รถขนผู้ลงคะแนนจากพรรคแนวร่วมแห่งชาติ
ผู้สนับสนุนพรรคแนวร่วมแห่งชาติในรัฐกลันตัน
ผู้ช่วยวิจัย ที่ซุ้มหาเสียงของพรรคKIMMA พรรคชาวอินเดียมุสลิมมาเลเซีย พรรคที่ไม่ได้สังกัดพรรคแนวร่วมแห่งชาติ แต่สนับสนุนพรรคแนวร่วมแห่งชาติ
ผู้ช่วยวิจัยที่ป้ายรถเมล์ กรุงกัวลาลัมเปอร์
สำนักงานใหญ่พรรคอัมโน กรุงกัวลาลัมเปอร์
โปสเตอร์การเมือง ที่กรุงกัวลาลัมเปอร์
ผู้ช่วยวิจัย ที่กรุงกัวลาลัมเปอร์
หน้าซุ้มหาเสียงของพรรคปาสที่รัฐกลันตัน
Rabu, 10 Mac 2010
การประชุมสภาภาษาบรูไน-มาเลเซีย-อินโดเนเซีย (MABBIM) ครั้งที่ 49 ที่กรุงกัวลาลัมเปอร์ มาเลเซีย
โดย นิอับดุลรากิ๊บ บินนิฮัสซัน
เมื่อวันที่ 7-12 มีนาคม 2553 ที่กรุงกัวลาลัมเปอร์ ประเทศมาเลเซีย มีการประชุมระดับภูมิภาคงานหนึ่งเกี่ยวกับภาษา งานนั้นคือ การประชุมสภาภาษาบรูไน-มาเลเซีย-อินโดเนเซีย ครั้งที่ 49 หรือ Sidang Ke 49 Majlis Bahasa Brunei Darussalam-Indonesia-Malaysia สำหรับภาษาบรูไน-มาเลเซีย-อินโดเนเซียนี้รู้จักในชื่อย่อว่า MABBIM เป็นการประชุมของประเทศที่ใช้ภาษามลายู ซึ่งประกอบด้วยประเทศบรูไน, มาเลเซีย, อินโดเนเซีย มีตัวแทนสังเกตุการณ์จากประเทศสิงคโปร์ และประเทศตีมอร์เลสเต้ ส่วนตัวแทนจากประเทศไทยนั้น เป็นที่น่าเสียดายว่าไม่มี และน่าจะไม่มีมาหลายปีแล้ว !!!
ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้จะมีชื่อ ผศ.ดร.วรวิทย์ บารู และ รศ.ดร.สุมาลี นิมมานุภาพ (ทั้งสองท่านเป็นดุษฎีบัณฑิตจากมหาวิทยาลัยมาลายา ประเทศมาเลเซีย) ร่วมขบวนกับเขาด้วย การประชุมครั้งที่ 48 จัดขึ้นที่ประเทศบรูไน น่าจะไม่มีตัวแทนประเทศไทย เพราะถ้ามีแล้ว ย่อมต้องมีการเชิญตัวแทนเข้าร่วมในการประชุมครั้งที่ 49 นี้ ส่วนการประชุมครั้งที่ 47 จัดขึ้นที่กรุงจาการ์ตา ประเทศอินโดนเนเซีย ครั้งนั้นก็น่าจะไม่มีตัวแทนประเทศไทย เพราะช่วงเวลาดังกล่าวได้ร่วมกับนักศึกษาแผนกวิชามลายูศึกษาเดินทางไปทัศนศึกษาที่กรุงจาการ์ตา เมืองบันดุง และเมืองโบโกร์ ขณะอยู่ที่กรุงจาการ์ตา ได้ไปเยี่ยมศูนย์ภาษา หรือ Pusat Bahasa ศูนย์ที่รับผิดชอบเกี่ยวกับภาษาอินโดเนเซีย ปรากฎว่า เจ้าหน้าที่ระดับสูงของศูนย์ภาษาได้ขอให้เข้าร่วมสังเกตุการณ์ในนามของประเทศไทย แต่ด้วยไปจองตั๋วเครื่องบินขากลับลแล้ว จึงไม่สามารถเข้าร่วมงานได้
สำหรับการประชุมครั้งที่ 49 นี้ เป็นการบังเอิญที่มีการประชุมในช่วงที่มีธุระต้องทำที่มหาวิทยาลัยมาลายา จึงใช้วิธีทูอินวัน (two in one)คือหลังจากเสร็จงานที่มหาวิทยาลัยมาลายาแล้วจึงเข้าร่วมสังเกตุการณ์การประชุมสภาภาษาบรูไน-มาเลเซีย-อินโดเนเซีย ครั้งที่ 49 ถือว่าเป็นการสร้างความสัมพันธ์ไมตรี ได้พบเพื่อนเก่า พบคนรู้จักที่เข้าร่วมประชุมในครั้งนี้
ตันศรี มุห์ยิดดิน บินมูฮัมหมัดยัสซิน รองนายกรัฐมนตรีมาเลเซีย
รองนายกรัฐมนตรีมาเลเซีย กล่าวเปิดพิธีการประชุมสภาภาษาบรูไน-อินโดเนเซีย-มาเลเซีย
เปิดตัวหนังสือที่จัดพิมพ์ในนามของ MABBIM
ประธานเปิดงาน คือ ตันศรี มุห์ยิดดิน บินมูฮัมหมัดยัสซิน รองนายกรัฐมนตรีมาเลเซีย นอกจากทำพิธีประธานเปิดงานแล้ว ยังเปิดตัวหนังสือจำนวน 3 เล่มที่เขียนในนามของ MABBIM หนังสือเหล่านี้พิมพ์โดย สถาบันหนังสือและภาษา มาเลเซีย (Dewan Bahasa dan Pustaka Malaysia)คือ
1.Carik Carik Bulu AyamKisah Runding Bahasa Dunia Melayu เขียนโดย ศ.ดร.อัสมะห์ ฮัจญี โอมาร์ (Prof. Dr. Asmah Haji Omar)
2.Tokoh Pembinaan Bahasa Melayu Serantau 35 Tahun MABBIM เขียนโดย ราชา มาซิตตะห์ ราชาอารีฟฟิน (Raja Masittah Raja Ariffin)
3.Kajian Keberterimaan Istilah MABBIM
การเริ่มเปิดการประชุมนั้น ก่อนที่ประธานจะทำการเปิดพิธีการประชุม ตัวแทนของแต่ละประเทศ ซึ่งประกอบด้วยตัวแทนจากบรูไน ดารุสสาลาม, อินโดเนเซีย และมาเลเซีย ได้ขึ้นกล่าวบนเวที เริ่มด้วยผู้อำนวยการ สถาบันหนังสือและภาษา มาเลเซีย คือ ดาโต๊ะ ฮัจญี เตอร์มูซี บินฮัจญีอับดุลอาซีซ (Dato' Haji Termuzi Bin HajiAbdul Aziz)ในฐานะเป็นหัวหน้าคณะตัวแทนประเทศมาเลเซีย ต่อมาเป็น ดร. ซูหีโยโน (Dr. Sugiyono)หัวหน้าคณะตัวแทนประเทศอินโดเนเซีย หลังจากนั้นเป็นคุณดายัง ฮัจญะห์อามีนะห์ บินตีฮัจญีมุมิน (Dayang Hajah Aminah Binti Haji Momin)ผู้อำนวยการ สถาบันหนังสือและภาษา ประเทศบรูไนดารุสสาลาม ในฐานะเป็นหัวหน้าคณะตัวแทนประเทศบรูไน จากนั้นเป็นคุณยุฟรี ซูปาอัต หัวหน้าตัวแทนประเทศสิงคโปร์
ดาโต๊ะ ฮัจญี เตอร์มูซี บินฮัจญีอับดุลอาซีซ
คุณดายัง ฮัจญะห์อามีนะห์ บินตีฮัจญีมุมิน
กำลังสลาม จับมือกับผู้เข้าร่วมประชุม
รับประทานอาหารว่างกับ Drs. Masran Sabran (คนกลาง) ตัวแทนจากประเทศสิงคโปร์ เราเจอกันก่อนหน้านี้ที่ ประเทศบรูไน
ภายในห้องประชุม
หลังจากที่ท่านได้เปิดพิธีแล้ว ก็ได้สลามกับผู้เข้าร่วมประชุม ขณะที่สลามกับรองนายกรัฐมนตรีนั้น ได้กล่าวว่า "ผมมาจากภาคใต้ประเทศไทย ครับ!" ท่านตอบว่า "โอ้! มาไกลนะ " ที่จริงอยากบอกท่านว่า ความจริงประเทศไทยกับมาเลเซียไม่ไกลหรอกครับ จากสุไหงโกลก จังหวัดนราธิวาสแค่เดินข้ามสะพานมิตรภาพไทย-มาเลเซียไม่เกิน 5 นาที ก็ถึงตลาดรันเตาปันยัง รัฐกลันตัน แล้วนะครับ ถึงจะอย่างงั้นก็ตาม คนในประเทศไทยยังรู้จักประเทศเพื่อนบ้าน เช่น มาเลเซีย หรือ อินโดเนเซีย น้อยเกินไป บางทีแม้แต่ชื่อของสภาภาษาบรูไน-มาเลเซีย-อินโดเนเซีย หรือ Majlis Bahasa Brunei Darussalam-Indonesia-Malaysia (MABBIM) เราอาจไม่เคยได้ยินก็ได้ ทั้งๆที่องค์กรนี้จัดตั้งมา 35 ปีแล้ว
ประวัติความเป็นมาของ MABBIM
องค์กร MABBIM เป็นคำย่อของ Majlis Bahasa Brunei-Indonesia-Malaysia มีความหมายว่า สภาภาษาบรูไน-อินโดเนเซีย-มาเลเซีย เป็นองค์กรในระดับภูมิภาคที่เกี่ยวกับภาษา จัดตั้งขึ้นเพื่อวางแผน ดูแล ตรวจสอบ การพัฒนาการของภาษามลายู/อินโดเนเซียในภูมิภาคนี้ องค์กรนี้มีสมาชิกประกอบด้วย 3 ประเทศคือ บรูไน, อินโดเนเซีย และมาเลเซีย
องค์กร MABBIM เป็นองค์กรที่ต่อเนื่องจากองค์กรที่ชื่อว่า Majlis Bahasa Indonesia-Malaysia หรือ MBIM มีความหมายว่า สภาภาษาอินโดเนเซีย-มาเลเซีย ซึ่งจัดตั้งขึ้นเมื่อ 29 ธันวาคม 1972 หลังจากที่มีการประกาศร่วมจัดตั้งโดย Tun Hussein Onn อดีตนายกรัฐมนตรีมาเลเซีย ขณะดำรงตำแหน่งเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการมาเลเซีย และ Mashuri Saleh S.H.รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการและวัฒนธรรม สาธารณรัฐอินโดเนเซีย เมื่อ 23 พฤษภาคม 1972 ที่กรุงจาการ์ตา ประเทศอินโดเนเซีย
องค์การ MBIM ได้กลายมาเป็นองค์กร MABBIM เมื่อมีการเพิ่มประเทศบรูไน ดารุสสาลาม เข้าเป็นสมาชิกองค์กร เมื่อ 4 พฤศจิกายน 1985 เมื่อมีการประชุมสภาภาษาครั้งที่ 24 สำหรับประเทศสิงคโปร์มีฐานะเป็นตัวแทนสังเกตุการณ์จนถึงปัจจุบัน
ตราของ MABBIM
การประชุมที่ประเทศบรูไน ปี 2009
การประชุมที่ประเทศบรูไน ปี 2009
การประชุมที่ประเทศบรูไน ปี 2009
เพลงประจำ MABBIM
Gema hasrat warga
Sama cita rasa
Jejak mengimbau rampak serantau
MABBIM wadah kita
NUsa bersaudara
Sama tutur kata
Rumpun sedarah penghimpun madah
MABBIM citra basa
Tabah mencerna khazanah ilmu
Gagah membina peradaban
Penggerak warisan pemacu wawasan
Agung bahasaku
Teguh mengukir harapan zaman
Kukuh menjadi ikatan
Bestari bahasa lestari budaya
MABBIM maju jaya
เมื่อวันที่ 7-12 มีนาคม 2553 ที่กรุงกัวลาลัมเปอร์ ประเทศมาเลเซีย มีการประชุมระดับภูมิภาคงานหนึ่งเกี่ยวกับภาษา งานนั้นคือ การประชุมสภาภาษาบรูไน-มาเลเซีย-อินโดเนเซีย ครั้งที่ 49 หรือ Sidang Ke 49 Majlis Bahasa Brunei Darussalam-Indonesia-Malaysia สำหรับภาษาบรูไน-มาเลเซีย-อินโดเนเซียนี้รู้จักในชื่อย่อว่า MABBIM เป็นการประชุมของประเทศที่ใช้ภาษามลายู ซึ่งประกอบด้วยประเทศบรูไน, มาเลเซีย, อินโดเนเซีย มีตัวแทนสังเกตุการณ์จากประเทศสิงคโปร์ และประเทศตีมอร์เลสเต้ ส่วนตัวแทนจากประเทศไทยนั้น เป็นที่น่าเสียดายว่าไม่มี และน่าจะไม่มีมาหลายปีแล้ว !!!
ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้จะมีชื่อ ผศ.ดร.วรวิทย์ บารู และ รศ.ดร.สุมาลี นิมมานุภาพ (ทั้งสองท่านเป็นดุษฎีบัณฑิตจากมหาวิทยาลัยมาลายา ประเทศมาเลเซีย) ร่วมขบวนกับเขาด้วย การประชุมครั้งที่ 48 จัดขึ้นที่ประเทศบรูไน น่าจะไม่มีตัวแทนประเทศไทย เพราะถ้ามีแล้ว ย่อมต้องมีการเชิญตัวแทนเข้าร่วมในการประชุมครั้งที่ 49 นี้ ส่วนการประชุมครั้งที่ 47 จัดขึ้นที่กรุงจาการ์ตา ประเทศอินโดนเนเซีย ครั้งนั้นก็น่าจะไม่มีตัวแทนประเทศไทย เพราะช่วงเวลาดังกล่าวได้ร่วมกับนักศึกษาแผนกวิชามลายูศึกษาเดินทางไปทัศนศึกษาที่กรุงจาการ์ตา เมืองบันดุง และเมืองโบโกร์ ขณะอยู่ที่กรุงจาการ์ตา ได้ไปเยี่ยมศูนย์ภาษา หรือ Pusat Bahasa ศูนย์ที่รับผิดชอบเกี่ยวกับภาษาอินโดเนเซีย ปรากฎว่า เจ้าหน้าที่ระดับสูงของศูนย์ภาษาได้ขอให้เข้าร่วมสังเกตุการณ์ในนามของประเทศไทย แต่ด้วยไปจองตั๋วเครื่องบินขากลับลแล้ว จึงไม่สามารถเข้าร่วมงานได้
สำหรับการประชุมครั้งที่ 49 นี้ เป็นการบังเอิญที่มีการประชุมในช่วงที่มีธุระต้องทำที่มหาวิทยาลัยมาลายา จึงใช้วิธีทูอินวัน (two in one)คือหลังจากเสร็จงานที่มหาวิทยาลัยมาลายาแล้วจึงเข้าร่วมสังเกตุการณ์การประชุมสภาภาษาบรูไน-มาเลเซีย-อินโดเนเซีย ครั้งที่ 49 ถือว่าเป็นการสร้างความสัมพันธ์ไมตรี ได้พบเพื่อนเก่า พบคนรู้จักที่เข้าร่วมประชุมในครั้งนี้
ตันศรี มุห์ยิดดิน บินมูฮัมหมัดยัสซิน รองนายกรัฐมนตรีมาเลเซีย
รองนายกรัฐมนตรีมาเลเซีย กล่าวเปิดพิธีการประชุมสภาภาษาบรูไน-อินโดเนเซีย-มาเลเซีย
เปิดตัวหนังสือที่จัดพิมพ์ในนามของ MABBIM
ประธานเปิดงาน คือ ตันศรี มุห์ยิดดิน บินมูฮัมหมัดยัสซิน รองนายกรัฐมนตรีมาเลเซีย นอกจากทำพิธีประธานเปิดงานแล้ว ยังเปิดตัวหนังสือจำนวน 3 เล่มที่เขียนในนามของ MABBIM หนังสือเหล่านี้พิมพ์โดย สถาบันหนังสือและภาษา มาเลเซีย (Dewan Bahasa dan Pustaka Malaysia)คือ
1.Carik Carik Bulu AyamKisah Runding Bahasa Dunia Melayu เขียนโดย ศ.ดร.อัสมะห์ ฮัจญี โอมาร์ (Prof. Dr. Asmah Haji Omar)
2.Tokoh Pembinaan Bahasa Melayu Serantau 35 Tahun MABBIM เขียนโดย ราชา มาซิตตะห์ ราชาอารีฟฟิน (Raja Masittah Raja Ariffin)
3.Kajian Keberterimaan Istilah MABBIM
การเริ่มเปิดการประชุมนั้น ก่อนที่ประธานจะทำการเปิดพิธีการประชุม ตัวแทนของแต่ละประเทศ ซึ่งประกอบด้วยตัวแทนจากบรูไน ดารุสสาลาม, อินโดเนเซีย และมาเลเซีย ได้ขึ้นกล่าวบนเวที เริ่มด้วยผู้อำนวยการ สถาบันหนังสือและภาษา มาเลเซีย คือ ดาโต๊ะ ฮัจญี เตอร์มูซี บินฮัจญีอับดุลอาซีซ (Dato' Haji Termuzi Bin HajiAbdul Aziz)ในฐานะเป็นหัวหน้าคณะตัวแทนประเทศมาเลเซีย ต่อมาเป็น ดร. ซูหีโยโน (Dr. Sugiyono)หัวหน้าคณะตัวแทนประเทศอินโดเนเซีย หลังจากนั้นเป็นคุณดายัง ฮัจญะห์อามีนะห์ บินตีฮัจญีมุมิน (Dayang Hajah Aminah Binti Haji Momin)ผู้อำนวยการ สถาบันหนังสือและภาษา ประเทศบรูไนดารุสสาลาม ในฐานะเป็นหัวหน้าคณะตัวแทนประเทศบรูไน จากนั้นเป็นคุณยุฟรี ซูปาอัต หัวหน้าตัวแทนประเทศสิงคโปร์
ดาโต๊ะ ฮัจญี เตอร์มูซี บินฮัจญีอับดุลอาซีซ
คุณดายัง ฮัจญะห์อามีนะห์ บินตีฮัจญีมุมิน
กำลังสลาม จับมือกับผู้เข้าร่วมประชุม
รับประทานอาหารว่างกับ Drs. Masran Sabran (คนกลาง) ตัวแทนจากประเทศสิงคโปร์ เราเจอกันก่อนหน้านี้ที่ ประเทศบรูไน
ภายในห้องประชุม
หลังจากที่ท่านได้เปิดพิธีแล้ว ก็ได้สลามกับผู้เข้าร่วมประชุม ขณะที่สลามกับรองนายกรัฐมนตรีนั้น ได้กล่าวว่า "ผมมาจากภาคใต้ประเทศไทย ครับ!" ท่านตอบว่า "โอ้! มาไกลนะ " ที่จริงอยากบอกท่านว่า ความจริงประเทศไทยกับมาเลเซียไม่ไกลหรอกครับ จากสุไหงโกลก จังหวัดนราธิวาสแค่เดินข้ามสะพานมิตรภาพไทย-มาเลเซียไม่เกิน 5 นาที ก็ถึงตลาดรันเตาปันยัง รัฐกลันตัน แล้วนะครับ ถึงจะอย่างงั้นก็ตาม คนในประเทศไทยยังรู้จักประเทศเพื่อนบ้าน เช่น มาเลเซีย หรือ อินโดเนเซีย น้อยเกินไป บางทีแม้แต่ชื่อของสภาภาษาบรูไน-มาเลเซีย-อินโดเนเซีย หรือ Majlis Bahasa Brunei Darussalam-Indonesia-Malaysia (MABBIM) เราอาจไม่เคยได้ยินก็ได้ ทั้งๆที่องค์กรนี้จัดตั้งมา 35 ปีแล้ว
ประวัติความเป็นมาของ MABBIM
องค์กร MABBIM เป็นคำย่อของ Majlis Bahasa Brunei-Indonesia-Malaysia มีความหมายว่า สภาภาษาบรูไน-อินโดเนเซีย-มาเลเซีย เป็นองค์กรในระดับภูมิภาคที่เกี่ยวกับภาษา จัดตั้งขึ้นเพื่อวางแผน ดูแล ตรวจสอบ การพัฒนาการของภาษามลายู/อินโดเนเซียในภูมิภาคนี้ องค์กรนี้มีสมาชิกประกอบด้วย 3 ประเทศคือ บรูไน, อินโดเนเซีย และมาเลเซีย
องค์กร MABBIM เป็นองค์กรที่ต่อเนื่องจากองค์กรที่ชื่อว่า Majlis Bahasa Indonesia-Malaysia หรือ MBIM มีความหมายว่า สภาภาษาอินโดเนเซีย-มาเลเซีย ซึ่งจัดตั้งขึ้นเมื่อ 29 ธันวาคม 1972 หลังจากที่มีการประกาศร่วมจัดตั้งโดย Tun Hussein Onn อดีตนายกรัฐมนตรีมาเลเซีย ขณะดำรงตำแหน่งเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการมาเลเซีย และ Mashuri Saleh S.H.รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการและวัฒนธรรม สาธารณรัฐอินโดเนเซีย เมื่อ 23 พฤษภาคม 1972 ที่กรุงจาการ์ตา ประเทศอินโดเนเซีย
องค์การ MBIM ได้กลายมาเป็นองค์กร MABBIM เมื่อมีการเพิ่มประเทศบรูไน ดารุสสาลาม เข้าเป็นสมาชิกองค์กร เมื่อ 4 พฤศจิกายน 1985 เมื่อมีการประชุมสภาภาษาครั้งที่ 24 สำหรับประเทศสิงคโปร์มีฐานะเป็นตัวแทนสังเกตุการณ์จนถึงปัจจุบัน
ตราของ MABBIM
การประชุมที่ประเทศบรูไน ปี 2009
การประชุมที่ประเทศบรูไน ปี 2009
การประชุมที่ประเทศบรูไน ปี 2009
เพลงประจำ MABBIM
Gema hasrat warga
Sama cita rasa
Jejak mengimbau rampak serantau
MABBIM wadah kita
NUsa bersaudara
Sama tutur kata
Rumpun sedarah penghimpun madah
MABBIM citra basa
Tabah mencerna khazanah ilmu
Gagah membina peradaban
Penggerak warisan pemacu wawasan
Agung bahasaku
Teguh mengukir harapan zaman
Kukuh menjadi ikatan
Bestari bahasa lestari budaya
MABBIM maju jaya
Isnin, 1 Mac 2010
ราชาสุไลมาน (Raja Sulaiman) กษัตริย์มุสลิมแห่งกรุงมะนิลา ฟิลิปปินส์
โดย นิอับดุลรากิ๊บ บินนิฮัสซัน
ประเทศฟิลิปปินส์นั้น เป็นที่รู้กันว่าเป็นประเทศที่มีประชากรส่วนใหญ่นับถือศาสนาคริสต์ เมื่อศึกษา ค้นคว้าเอกสารที่เป็นภาษาไทยเกี่ยวกับประเทศฟิลิปปินส์แล้ว ปรากฎว่ามีข้อมูลเกี่ยวกับความเป็นมาของกรุงมะนิลา เมืองหลวงของประเทศฟิลิปปินส์น้อยมาก หรือถ้ามีก็จะพยายามหลีกเลี่ยง หรือปกปิดความเป็นมาของกรุงมะนิลาในช่วงก่อนที่สเปนจะเข้าไปยึดครองประเทศฟิลิปปินส์ ในความเป็นจริงแล้ว ก่อนที่สเปนจะเข้าไปยึดครองกรุงมะนิลานั้น ปรากฎว่าในบริเวณพื้นที่กรุงมะนิลาและบริเวณใกล้เคียง มีอาณาจักรของชาวมลายูมุสลิมอยู่ถึง 3 อาณาจักรด้วยกัน เช่น อาณาจักรมะนิลา (Kingdom of Maynila) อาณาจักโตนโด (Kingdom of Tondo) และอาณาจักรนามายัน(Kingdom of Namayan)
ไม่เพียงจะไม่มีข้อมูลในภาษาไทยเกี่ยวกับทั้ง 3 อาณาจักรเท่านั้น แม้แต่จารึกทองแดงลากูนา (Laguna Copperplate Inscription) เป็นจารึกที่ทำขึ้นในปี ค.ศ. 900 และมีการค้นพบบริเวณอ่าวลากูนา (Laguna de Bay)กรุงมะนิลา ก็ไม่พบว่ามีการเขียนถึงที่เป็นภาษาไทยเลย จารึกทองแดงลากูนานี้พบในปี 1989 โดย Alfredo E. Evangelista เป็นหลักฐานแสดงให้เห็นถึงการใช้ภาษามลายู(โบราณ)ในบริเวณกรุงมะนิลา
จารึกทองแดงแห่งลากูนา (Laguna Inscription)
ข้อความที่จารึกในศิลาจารึกลากูนา มีดังนี้
แถวที่ 1
swasti shaka warsatita 822 waisakha masa di(ng) jyotisa.caturthi kresnapaksa so-
แถวที่ 2
mawara sana tatkala dayang angkatan lawan dengan ña sanak barngaran si bukah
แถวที่ 3
anak da dang hwan namwaran dibari waradana wi shuddhapattra ulih sang pamegat senapati di tundu-
แถวที่ 4
n barja(di) dang hwan nayaka tuhan pailah jayadewa. di krama dang hwan namwaran dengan dang kaya-
แถวที่ 5
stha shuddha nu diparlappas hutang da walenda kati 1 suwarna 8 dihadapan dang huwan nayaka tuhan pu-
แถวที่ 6
liran kasumuran. dang hwan nayaka tuhan pailah barjadi ganashakti. dang hwan nayaka tu-
แถวที่ 7
han binwangan barjadi bishruta tathapi sadana sanak kapawaris ulih sang pamegat de-
แถวที่ 8
wata [ba]rjadi sang pamegat medang dari bhaktinda diparhulun sang pamegat. ya makana sadanya anak
แถวที่ 9
cucu dang hwan namwaran shuddha ya kapawaris dihutang da dang hwan namwaran di sang pamegat dewata. ini grang
แถวที่ 10
syat syapanta ha pashkat ding ari kamudyan ada grang urang barujara welung lappas hutang da dang hwa...
มีความหมายเป็นภาษาอังกฤษว่า
Long Live! Year of Syaka 822, month of Vaisakha, according to Jyotisha (Hindu astronomy).
The fourth day of the waning moon, Monday.
On this occasion, Lady Angkatan, and her brother whose name is Bukah, the children of the Honourable Namwaran, were awarded a document of complete pardon from the Commander in Chief of Tundun, represented by the Lord Minister of Pailah, Jayadewa.
By this order, through the scribe, the Honourable Namwaran has been forgiven of all and is released from his debts and arrears of 1 Katî and 8 Suwarna before the Honourable Lord Minister of Puliran Kasumuran by the authority of the Lord Minister of Pailah.
Because of his faithful service as a subject of the Chief, the Honourable and widely renowned Lord Minister of Binwangan recognized all the living relatives of Namwaran who were claimed by the Chief of Dewata, represented by the Chief of Medang.
Yes, therefore the living descendants of the Honourable Namwaran are forgiven, indeed, of any and all debts of the Honourable Namwaran to the Chief of Dewata.
This, in any case, shall declare to whomever henceforth that on some future day should there be a man who claims that no release from the debt of the Honourable...
สำหรับอาณาจักรมลายูทั้งสามอาณาจักรในบริเวณกรุงมะนิลา ก่อนเข้ามาของสเปนนั้น มีบรรดาผู้นำ หรือ ราชา ที่มีชื่อเสียงในประวัติศาสตร์ฟิลิปปินส์หลายคน เช่น ราชาสุไลมานที่ 1(Raja Salaiman I), ราชาสุไลมานที่ 2(Raja Sulaiman II),ราชาสุไลมานที่ 3(Raja Sulaiman III), ราชาลากันดูลา (Raja Lakandula)และราชามาตันดา (Raja Matanda)
เราต้องยอมรับว่าฟิลิปปินส์นั้นเป็นส่วนหนึ่งของโลกมลายู และฟิลิปปินส์ในอดีตนั้นมีความสัมพันธ์กับส่วนอื่นๆของโลกมลายู อาณาจักรมลายูในบริเวณกรุงมะนิลาก็เช่นเดียวกัน นาย Romeo Duana Rodil ได้ศึกษาถึงความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสามอาณาจักรกับประเทศบรูไนในศตวรรษที่ 16 และ 17 โดยงานวิจัยของเขาในหัวข้อ "The Relations of Brunei and Manila During the Sixteenth and Seventeenth Centuries" เป็นวิทยานิพนธ์ปริญญาโทเสนอต่อ มหาวิทยาลัยบรูไนดารุสสาลาม (University of Brunei Darussalam)
จากงานศึกษาดังกล่าว พบว่า ราชาสุไลมานที่ 1(Raja Sulaiman I), ราชาลากันดูลา (Raja Lakandula)และราชามาตันดา (Raja Matanda)เป็นพี่น้องกัน โดยต้นตระกูลมาจากบรูไน ต้องเข้าใจว่าบรูไนในขณะนั้น ไม่ได้มีพื้นที่ขนาดเล็กเฉกเช่น ประเทศบรูไนในปัจจุบัน ด้วยบรูไนในอดีตนั้นกินเนื้อที่ทั้งรัฐซาบะห์และรัฐซาราวัค ประเทศมาเลเซียในปัจจุบัน
ต้นตระกูลมีบุตรอยู่ 2 คน คือ กัตปันดัน (Gatpandan) และ ลนต๊อค (Lontoc) ต่อมาลนต๊อค ได้แต่งงานกับนางกาลางีตัน(Calangitan)จากปาซิก (Pasig) มีบุตรด้วยกัน 4 คน คือ ปางีโนอัน (Panginoan), ศรีเลลา (Sri Lela)หรือ ราชาสุไลมานที่ 1 (Raja Sulaiman I), ลาฮัต (Lahat)และ กาเฮีย (Cahia) สำหรับศรีเลลา (Sri Lela)หรือ ราชาสุไลมานที่ 1 (Raja Sulaiman I)ผู้นี้คือผู้สร้างเมืองมะนิลานั้นเอง
ราชาสุไลมานที่ 1 (Raja Sulaiman I)ได้แต่งงานกับยัสเมอเรีย (Ysmeria)มีบุตรด้วยกัน 3 คน คือ ราชาสุไลมานที่ 2 (Raja Sulaiman II),ราชามาตันดา(Raja Matanda) และราชาลากันดูลา(Raja Lakandula) สำหรับราชาสุไลมานที่ 2 (Raja Sulaiman II)ผู้นี้คือบิดาของราชาสุไลมานที่ 3 (Raja Sulaiman III) ราชาสุไลมานที่ 3 นี้เองที่เป็นที่รู้จักของชาวฟิลิปปินส์ ชื่อของราชาสุไลมานผู้นี้จะเขียนหลายแบบ เช่น Raja Sulaiman, Rajah Sulayman และRajah Soliman แผนผังของตระกูลราชาสุไลมานมีลักษณะดังนี้
แผนผังวงศ์ตระกูลของราชาสุไลมาน
ราชาสุไลมาน (Raja Sulaiman III)
เป็นกษัตริย์ระหว่างปี 1558-1575 กษัตริย์แห่งอาณาจักรมะนิลา(Kingdom of Maynila) ซึ่งเป็นอาณาจักรของชาว Papampangan และ Tagalog ตั้งอยู่บริเวณแม่น้ำปาซิก (Pasig River)ในกรุงมะนิลาปัจจุบัน พระองค์เป็นหนึ่งในบรรดากษัตริย์มลายูที่ต่อสู้กับสเปนที่กำลังล่าอาณานิคมในช่วงศตวรรษที่ 16
จากบันทึกในเอกสารของสเปน กล่าวว่าชนเผ่าของราชาสุไลมานเรียกพระองค์ว่า Rajamura หมายถึง Raja Muda (ราชามูดา)ในภาษามลายู อันมีความหมายว่าเป็นองค์รัชทายาท ผู้ที่จะสืบราชบัลลังค์ต่อไป ชาวสเปนเรียกพระองค์ว่า Rajah Soliman El Mow
เมื่อครั้งชาวสเปนภายใต้การนำของ Miguel Lopez de Legazpi ได้ถูกขับไล่โดยชาวโปร์ตุเกส จนทำให้ต้องย้ายฐานจากเกาะเซบู(Cebu)ไปยังเกาะปาไน (Panay)เขาได้ยินเรื่องความรุ่งเรืองของอาณาจักรมุสลิมในเกาะลูซอน (Luzon) ทำให้เขาส่ง Martin de Goiti และ Juan de Salcedo ไปสำรวจพื้นที่อาณาจักรมุสลิมดังกล่าว ต่อมาทาง Martin de Goiti ได้ส่งสารเพื่อแสดงความเป็นมิตรกับอาณาจักรต่างๆที่ตั้งในกรุงมะนิลาปัจจุบัน ปรากฎว่าราชาสุไลมานที่ 3 แห่งอาณาจักรมะนิลา ผู้เป็นกษัตริย์ต่อจาก ราชาสุไลมานที่ 2 ผู้บิดา ได้ยอมรับในมิตรภาพของสเปน แต่ปฏิเสธที่จะอยู่ภายใต้อำนาจของสเปน ดังนั้นจึงเกิดสงครามระหว่างทั้งสองฝ่าย โดย Martin de Goiti และกองทัพสเปนได้โจมตีอาณาจักรมะนิลาในเดือนมิถุนายน 1570 และยึดครองหมู่บ้านในพื้นที่หดังกล่าว ก่อนที่ Martin de Goiti จะถอยกลับไปยังเกาะปาไน
แผนที่ฟิลิปปินส์
แผนที่เกาะปาไน
แผนที่เกาะเซบู
ในปี 1571 สเปนได้กลับมายังอาณาจักรมะนิลาอีกครั้ง ในครั้งนี้สเปนภายใต้ Miguel Lopez de Legazpi พร้อมกองทัพที่ประกอบด้วยชาวสเปน 280 คน ชาวพื้นเมือง 600 คน เมื่อกองทัพสเปนเข้าใกล้ ชาวบ้านจึงก่อไฟในหมู่บ้าน แล้วหนี้ไปยังอาณาจักรโตนโด และพื้นที่ใกล้เคียง จนในที่สุดกองทัพสเปนก็สามารถยึดครองอาณาจักรมะนิลาได้ และตั้งฐานในมะนิลา จากชัยชนะในครั้งนั้นมีผลทำให้ ราชาลากันดูลา ราชาสุไลมานที่ 2 ราชาสุไลมานที่ 3 ต้องยอมรับในอำนาจของสเปน และยอมเปลี่ยนศาสนาจากศาสนาอิสลาม มานับถือศาสนาคริสต์ การยอมรับในอำนาจของสเปนนี้ ทางสเปนได้ยกเว้นอาณาจักรนี้ไม่ต้องส่งส่วยและแรงงานบังคับแก่สเปน สเปนได้สร้าง Intramuros สำหรับการบริหารอาณานิคมในมะนิลา จนปัจจุบัน Intramuros ซึ่งเป็นเมืองเก่าที่ได้กลายเป็นแหล่งท้องเที่ยวที่สำคัญของฟิลิปปินส์
รูปปั้นของ Miguel Lopez de Legazpi
เมือง Intramuros จำลอง
ส่วนหนึ่งของเมือง Intramuros
ส่วนหนึ่งของเมือง Intramuros
ส่วนหนึ่งของเมือง Intramuros
หลังจากสเปนได้ตั้งฐานในมะนิลาแล้ว ต่อมาราชาสุไลมานที่ 2 ได้สิ้นชีวิตแล้ว ราชาสุไลมานที่ 3 จึงได้ขึ้นเป็นกษัตริย์องค์ต่อมา ในเดือนเมษายน 1572 จนต่อมา Miguel Lopez de Legazpi ได้สิ้นชีวิตลง คนที่ทำหน้าที่เป็นผู้ว่าการของสเปนคนต่อมา คือ Guido de Lavezaris ไม่ปฏิบัติตามสัญญาเดิมที่ Miguel Lopez de Legazpiทำกับราชาสุไลมานและราชาลากันดูลา ดังนั้นราชาทั้งสองจึงลุกขึ้นสู้ที่นาโวตัส(Navotas)ในปี 1574 สำหรับราชาสุไลมานองค์นี้เป็นที่รู้จักของชาวฟิลิปปินส์ มีการสร้างอนุสาวรีย์รำลึกถึงพระองค์ในกรุงมะนิลา มีการสร้างรูปป้นพระองค์ นอกจากนั้นพระองค์มีพระชายาเป็นบุตรีของสุลต่านอับดุลกาฮาร์แห่งบรูไน
ในประเทศฟิลิปปินส์สามารถกล่าวได้ว่า ชาวฟิลิปปินส์คริสต์นั้น ส่วนใหญ่มีบรรพบุรุษมาจากชาวมลายูที่นับถือศาสนาอิสลาม เมื่อพ่ายแพ้แก่สเปน ทำให้ต้องเปลี่ยนศาสนาจากศาสนาอิสลามเป็นศาสนาคริสต์ และในฟิลิปปินส์นั้นเมื่อมีชาวคริสต์เปลี่ยนศาสนามาเป็นอิสลาม แทนที่จะเรียกบุคคลเหล่านั้นว่า มาซุกอิสลาม (เข้าอิสลาม-masuk Islam)เหมือนในประเทศไทย แต่กลับเรียกว่า บาลิก อิสลาม(กลับสู่อิสลาม-balik Islam)เหตุผลที่ใช้คำว่า บาลิกอิสลาม เพื่อนชาวฟิลิปปินส์บอกว่าใช้คำว่า บาลิก หรือ กลับ ด้วยเดิมนั้นพวกเขามีบรรพบุรุษที่เป็นมุสลิมอยู่แล้ว
ภาพวาดราชาสุไลมาน
รูปปั้นของราชาสุไลมาน
รูปปั้นราชาสุไลมาน
มีเขียนคำอธิบายว่า
The Muslim ruler of the kingdom of Maynilad (now Manila) who refuse the offer of "friendship" by the Spaniards - which actually meant the loss of the freedom of his people. He fought the Spaniards under Miguel Lopez de Legazpi twice in 1570 and 1571, resulting in the burning of his kingdom. On the second battle, the battle of Bankusay on June 3, 1571, Rajah Sulayman perished with 300 of his warriors.
แปลเป็นภาษาไทยความว่า
เจ้าเมืองมุสลิมแห่งอาณาจักรมายนิลาด (ปัจจุบัน คือกรุงมะนิลา) ผู้ปฏิเสธข้อเสนอมิตรภาพจากชาวสเปน ซึ่งหมายความ ว่า การ สูญ เสีย เสรีภาพของ ประชาชน เขา โดยเขาได้ต่อสู้กับชาวสเปนภายใต้การนำของ Miguel Lopez de Legazpi เป็นจำนวน 2 ครั้ง ในปี ค.ศ. 1570 และ 1571 มีผลทำให้ อาณาจักร ของ เขาถูกเผา ในการรบครั้งที่สอง ที่เรียกว่า การรบที่บันกูไซ (the battle of Bankusay) เมื่อวันที่ 3 มิถุนายน ค.ศ. 1571 ทำให้ราชาสุไลมาน (Rajah Sulayman)และนักรบของเขาเสียชีวิต 300 คน
รูปปั้นของราชาสุไลมาน
รูปปั้นของราชาสุไลมาน
ประเทศฟิลิปปินส์นั้น เป็นที่รู้กันว่าเป็นประเทศที่มีประชากรส่วนใหญ่นับถือศาสนาคริสต์ เมื่อศึกษา ค้นคว้าเอกสารที่เป็นภาษาไทยเกี่ยวกับประเทศฟิลิปปินส์แล้ว ปรากฎว่ามีข้อมูลเกี่ยวกับความเป็นมาของกรุงมะนิลา เมืองหลวงของประเทศฟิลิปปินส์น้อยมาก หรือถ้ามีก็จะพยายามหลีกเลี่ยง หรือปกปิดความเป็นมาของกรุงมะนิลาในช่วงก่อนที่สเปนจะเข้าไปยึดครองประเทศฟิลิปปินส์ ในความเป็นจริงแล้ว ก่อนที่สเปนจะเข้าไปยึดครองกรุงมะนิลานั้น ปรากฎว่าในบริเวณพื้นที่กรุงมะนิลาและบริเวณใกล้เคียง มีอาณาจักรของชาวมลายูมุสลิมอยู่ถึง 3 อาณาจักรด้วยกัน เช่น อาณาจักรมะนิลา (Kingdom of Maynila) อาณาจักโตนโด (Kingdom of Tondo) และอาณาจักรนามายัน(Kingdom of Namayan)
ไม่เพียงจะไม่มีข้อมูลในภาษาไทยเกี่ยวกับทั้ง 3 อาณาจักรเท่านั้น แม้แต่จารึกทองแดงลากูนา (Laguna Copperplate Inscription) เป็นจารึกที่ทำขึ้นในปี ค.ศ. 900 และมีการค้นพบบริเวณอ่าวลากูนา (Laguna de Bay)กรุงมะนิลา ก็ไม่พบว่ามีการเขียนถึงที่เป็นภาษาไทยเลย จารึกทองแดงลากูนานี้พบในปี 1989 โดย Alfredo E. Evangelista เป็นหลักฐานแสดงให้เห็นถึงการใช้ภาษามลายู(โบราณ)ในบริเวณกรุงมะนิลา
จารึกทองแดงแห่งลากูนา (Laguna Inscription)
ข้อความที่จารึกในศิลาจารึกลากูนา มีดังนี้
แถวที่ 1
swasti shaka warsatita 822 waisakha masa di(ng) jyotisa.caturthi kresnapaksa so-
แถวที่ 2
mawara sana tatkala dayang angkatan lawan dengan ña sanak barngaran si bukah
แถวที่ 3
anak da dang hwan namwaran dibari waradana wi shuddhapattra ulih sang pamegat senapati di tundu-
แถวที่ 4
n barja(di) dang hwan nayaka tuhan pailah jayadewa. di krama dang hwan namwaran dengan dang kaya-
แถวที่ 5
stha shuddha nu diparlappas hutang da walenda kati 1 suwarna 8 dihadapan dang huwan nayaka tuhan pu-
แถวที่ 6
liran kasumuran. dang hwan nayaka tuhan pailah barjadi ganashakti. dang hwan nayaka tu-
แถวที่ 7
han binwangan barjadi bishruta tathapi sadana sanak kapawaris ulih sang pamegat de-
แถวที่ 8
wata [ba]rjadi sang pamegat medang dari bhaktinda diparhulun sang pamegat. ya makana sadanya anak
แถวที่ 9
cucu dang hwan namwaran shuddha ya kapawaris dihutang da dang hwan namwaran di sang pamegat dewata. ini grang
แถวที่ 10
syat syapanta ha pashkat ding ari kamudyan ada grang urang barujara welung lappas hutang da dang hwa...
มีความหมายเป็นภาษาอังกฤษว่า
Long Live! Year of Syaka 822, month of Vaisakha, according to Jyotisha (Hindu astronomy).
The fourth day of the waning moon, Monday.
On this occasion, Lady Angkatan, and her brother whose name is Bukah, the children of the Honourable Namwaran, were awarded a document of complete pardon from the Commander in Chief of Tundun, represented by the Lord Minister of Pailah, Jayadewa.
By this order, through the scribe, the Honourable Namwaran has been forgiven of all and is released from his debts and arrears of 1 Katî and 8 Suwarna before the Honourable Lord Minister of Puliran Kasumuran by the authority of the Lord Minister of Pailah.
Because of his faithful service as a subject of the Chief, the Honourable and widely renowned Lord Minister of Binwangan recognized all the living relatives of Namwaran who were claimed by the Chief of Dewata, represented by the Chief of Medang.
Yes, therefore the living descendants of the Honourable Namwaran are forgiven, indeed, of any and all debts of the Honourable Namwaran to the Chief of Dewata.
This, in any case, shall declare to whomever henceforth that on some future day should there be a man who claims that no release from the debt of the Honourable...
สำหรับอาณาจักรมลายูทั้งสามอาณาจักรในบริเวณกรุงมะนิลา ก่อนเข้ามาของสเปนนั้น มีบรรดาผู้นำ หรือ ราชา ที่มีชื่อเสียงในประวัติศาสตร์ฟิลิปปินส์หลายคน เช่น ราชาสุไลมานที่ 1(Raja Salaiman I), ราชาสุไลมานที่ 2(Raja Sulaiman II),ราชาสุไลมานที่ 3(Raja Sulaiman III), ราชาลากันดูลา (Raja Lakandula)และราชามาตันดา (Raja Matanda)
เราต้องยอมรับว่าฟิลิปปินส์นั้นเป็นส่วนหนึ่งของโลกมลายู และฟิลิปปินส์ในอดีตนั้นมีความสัมพันธ์กับส่วนอื่นๆของโลกมลายู อาณาจักรมลายูในบริเวณกรุงมะนิลาก็เช่นเดียวกัน นาย Romeo Duana Rodil ได้ศึกษาถึงความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสามอาณาจักรกับประเทศบรูไนในศตวรรษที่ 16 และ 17 โดยงานวิจัยของเขาในหัวข้อ "The Relations of Brunei and Manila During the Sixteenth and Seventeenth Centuries" เป็นวิทยานิพนธ์ปริญญาโทเสนอต่อ มหาวิทยาลัยบรูไนดารุสสาลาม (University of Brunei Darussalam)
จากงานศึกษาดังกล่าว พบว่า ราชาสุไลมานที่ 1(Raja Sulaiman I), ราชาลากันดูลา (Raja Lakandula)และราชามาตันดา (Raja Matanda)เป็นพี่น้องกัน โดยต้นตระกูลมาจากบรูไน ต้องเข้าใจว่าบรูไนในขณะนั้น ไม่ได้มีพื้นที่ขนาดเล็กเฉกเช่น ประเทศบรูไนในปัจจุบัน ด้วยบรูไนในอดีตนั้นกินเนื้อที่ทั้งรัฐซาบะห์และรัฐซาราวัค ประเทศมาเลเซียในปัจจุบัน
ต้นตระกูลมีบุตรอยู่ 2 คน คือ กัตปันดัน (Gatpandan) และ ลนต๊อค (Lontoc) ต่อมาลนต๊อค ได้แต่งงานกับนางกาลางีตัน(Calangitan)จากปาซิก (Pasig) มีบุตรด้วยกัน 4 คน คือ ปางีโนอัน (Panginoan), ศรีเลลา (Sri Lela)หรือ ราชาสุไลมานที่ 1 (Raja Sulaiman I), ลาฮัต (Lahat)และ กาเฮีย (Cahia) สำหรับศรีเลลา (Sri Lela)หรือ ราชาสุไลมานที่ 1 (Raja Sulaiman I)ผู้นี้คือผู้สร้างเมืองมะนิลานั้นเอง
ราชาสุไลมานที่ 1 (Raja Sulaiman I)ได้แต่งงานกับยัสเมอเรีย (Ysmeria)มีบุตรด้วยกัน 3 คน คือ ราชาสุไลมานที่ 2 (Raja Sulaiman II),ราชามาตันดา(Raja Matanda) และราชาลากันดูลา(Raja Lakandula) สำหรับราชาสุไลมานที่ 2 (Raja Sulaiman II)ผู้นี้คือบิดาของราชาสุไลมานที่ 3 (Raja Sulaiman III) ราชาสุไลมานที่ 3 นี้เองที่เป็นที่รู้จักของชาวฟิลิปปินส์ ชื่อของราชาสุไลมานผู้นี้จะเขียนหลายแบบ เช่น Raja Sulaiman, Rajah Sulayman และRajah Soliman แผนผังของตระกูลราชาสุไลมานมีลักษณะดังนี้
แผนผังวงศ์ตระกูลของราชาสุไลมาน
ราชาสุไลมาน (Raja Sulaiman III)
เป็นกษัตริย์ระหว่างปี 1558-1575 กษัตริย์แห่งอาณาจักรมะนิลา(Kingdom of Maynila) ซึ่งเป็นอาณาจักรของชาว Papampangan และ Tagalog ตั้งอยู่บริเวณแม่น้ำปาซิก (Pasig River)ในกรุงมะนิลาปัจจุบัน พระองค์เป็นหนึ่งในบรรดากษัตริย์มลายูที่ต่อสู้กับสเปนที่กำลังล่าอาณานิคมในช่วงศตวรรษที่ 16
จากบันทึกในเอกสารของสเปน กล่าวว่าชนเผ่าของราชาสุไลมานเรียกพระองค์ว่า Rajamura หมายถึง Raja Muda (ราชามูดา)ในภาษามลายู อันมีความหมายว่าเป็นองค์รัชทายาท ผู้ที่จะสืบราชบัลลังค์ต่อไป ชาวสเปนเรียกพระองค์ว่า Rajah Soliman El Mow
เมื่อครั้งชาวสเปนภายใต้การนำของ Miguel Lopez de Legazpi ได้ถูกขับไล่โดยชาวโปร์ตุเกส จนทำให้ต้องย้ายฐานจากเกาะเซบู(Cebu)ไปยังเกาะปาไน (Panay)เขาได้ยินเรื่องความรุ่งเรืองของอาณาจักรมุสลิมในเกาะลูซอน (Luzon) ทำให้เขาส่ง Martin de Goiti และ Juan de Salcedo ไปสำรวจพื้นที่อาณาจักรมุสลิมดังกล่าว ต่อมาทาง Martin de Goiti ได้ส่งสารเพื่อแสดงความเป็นมิตรกับอาณาจักรต่างๆที่ตั้งในกรุงมะนิลาปัจจุบัน ปรากฎว่าราชาสุไลมานที่ 3 แห่งอาณาจักรมะนิลา ผู้เป็นกษัตริย์ต่อจาก ราชาสุไลมานที่ 2 ผู้บิดา ได้ยอมรับในมิตรภาพของสเปน แต่ปฏิเสธที่จะอยู่ภายใต้อำนาจของสเปน ดังนั้นจึงเกิดสงครามระหว่างทั้งสองฝ่าย โดย Martin de Goiti และกองทัพสเปนได้โจมตีอาณาจักรมะนิลาในเดือนมิถุนายน 1570 และยึดครองหมู่บ้านในพื้นที่หดังกล่าว ก่อนที่ Martin de Goiti จะถอยกลับไปยังเกาะปาไน
แผนที่ฟิลิปปินส์
แผนที่เกาะปาไน
แผนที่เกาะเซบู
ในปี 1571 สเปนได้กลับมายังอาณาจักรมะนิลาอีกครั้ง ในครั้งนี้สเปนภายใต้ Miguel Lopez de Legazpi พร้อมกองทัพที่ประกอบด้วยชาวสเปน 280 คน ชาวพื้นเมือง 600 คน เมื่อกองทัพสเปนเข้าใกล้ ชาวบ้านจึงก่อไฟในหมู่บ้าน แล้วหนี้ไปยังอาณาจักรโตนโด และพื้นที่ใกล้เคียง จนในที่สุดกองทัพสเปนก็สามารถยึดครองอาณาจักรมะนิลาได้ และตั้งฐานในมะนิลา จากชัยชนะในครั้งนั้นมีผลทำให้ ราชาลากันดูลา ราชาสุไลมานที่ 2 ราชาสุไลมานที่ 3 ต้องยอมรับในอำนาจของสเปน และยอมเปลี่ยนศาสนาจากศาสนาอิสลาม มานับถือศาสนาคริสต์ การยอมรับในอำนาจของสเปนนี้ ทางสเปนได้ยกเว้นอาณาจักรนี้ไม่ต้องส่งส่วยและแรงงานบังคับแก่สเปน สเปนได้สร้าง Intramuros สำหรับการบริหารอาณานิคมในมะนิลา จนปัจจุบัน Intramuros ซึ่งเป็นเมืองเก่าที่ได้กลายเป็นแหล่งท้องเที่ยวที่สำคัญของฟิลิปปินส์
รูปปั้นของ Miguel Lopez de Legazpi
เมือง Intramuros จำลอง
ส่วนหนึ่งของเมือง Intramuros
ส่วนหนึ่งของเมือง Intramuros
ส่วนหนึ่งของเมือง Intramuros
หลังจากสเปนได้ตั้งฐานในมะนิลาแล้ว ต่อมาราชาสุไลมานที่ 2 ได้สิ้นชีวิตแล้ว ราชาสุไลมานที่ 3 จึงได้ขึ้นเป็นกษัตริย์องค์ต่อมา ในเดือนเมษายน 1572 จนต่อมา Miguel Lopez de Legazpi ได้สิ้นชีวิตลง คนที่ทำหน้าที่เป็นผู้ว่าการของสเปนคนต่อมา คือ Guido de Lavezaris ไม่ปฏิบัติตามสัญญาเดิมที่ Miguel Lopez de Legazpiทำกับราชาสุไลมานและราชาลากันดูลา ดังนั้นราชาทั้งสองจึงลุกขึ้นสู้ที่นาโวตัส(Navotas)ในปี 1574 สำหรับราชาสุไลมานองค์นี้เป็นที่รู้จักของชาวฟิลิปปินส์ มีการสร้างอนุสาวรีย์รำลึกถึงพระองค์ในกรุงมะนิลา มีการสร้างรูปป้นพระองค์ นอกจากนั้นพระองค์มีพระชายาเป็นบุตรีของสุลต่านอับดุลกาฮาร์แห่งบรูไน
ในประเทศฟิลิปปินส์สามารถกล่าวได้ว่า ชาวฟิลิปปินส์คริสต์นั้น ส่วนใหญ่มีบรรพบุรุษมาจากชาวมลายูที่นับถือศาสนาอิสลาม เมื่อพ่ายแพ้แก่สเปน ทำให้ต้องเปลี่ยนศาสนาจากศาสนาอิสลามเป็นศาสนาคริสต์ และในฟิลิปปินส์นั้นเมื่อมีชาวคริสต์เปลี่ยนศาสนามาเป็นอิสลาม แทนที่จะเรียกบุคคลเหล่านั้นว่า มาซุกอิสลาม (เข้าอิสลาม-masuk Islam)เหมือนในประเทศไทย แต่กลับเรียกว่า บาลิก อิสลาม(กลับสู่อิสลาม-balik Islam)เหตุผลที่ใช้คำว่า บาลิกอิสลาม เพื่อนชาวฟิลิปปินส์บอกว่าใช้คำว่า บาลิก หรือ กลับ ด้วยเดิมนั้นพวกเขามีบรรพบุรุษที่เป็นมุสลิมอยู่แล้ว
ภาพวาดราชาสุไลมาน
รูปปั้นของราชาสุไลมาน
รูปปั้นราชาสุไลมาน
มีเขียนคำอธิบายว่า
The Muslim ruler of the kingdom of Maynilad (now Manila) who refuse the offer of "friendship" by the Spaniards - which actually meant the loss of the freedom of his people. He fought the Spaniards under Miguel Lopez de Legazpi twice in 1570 and 1571, resulting in the burning of his kingdom. On the second battle, the battle of Bankusay on June 3, 1571, Rajah Sulayman perished with 300 of his warriors.
แปลเป็นภาษาไทยความว่า
เจ้าเมืองมุสลิมแห่งอาณาจักรมายนิลาด (ปัจจุบัน คือกรุงมะนิลา) ผู้ปฏิเสธข้อเสนอมิตรภาพจากชาวสเปน ซึ่งหมายความ ว่า การ สูญ เสีย เสรีภาพของ ประชาชน เขา โดยเขาได้ต่อสู้กับชาวสเปนภายใต้การนำของ Miguel Lopez de Legazpi เป็นจำนวน 2 ครั้ง ในปี ค.ศ. 1570 และ 1571 มีผลทำให้ อาณาจักร ของ เขาถูกเผา ในการรบครั้งที่สอง ที่เรียกว่า การรบที่บันกูไซ (the battle of Bankusay) เมื่อวันที่ 3 มิถุนายน ค.ศ. 1571 ทำให้ราชาสุไลมาน (Rajah Sulayman)และนักรบของเขาเสียชีวิต 300 คน
รูปปั้นของราชาสุไลมาน
รูปปั้นของราชาสุไลมาน